Αρκεί μια ματιά γύρω μας, στον κόσμο που βρεθήκαμε να ζούμε, σε διεθνές αλλά και εγχώριο επίπεδο, για να αντιληφθεί, να συνειδητοποιήσει κάποιος το έρεβος, την αποσύνθεση, τον εφιάλτη. Την ακόρεστη δίψα για εξουσία, ισχύ, δύναμη. Ισχυρό, ισχυρότατο ναρκωτικό η εξουσία, πιστέψτε με, δε χρειάζεται να το πω, να «κομίσω γλαύκας εις Αθήνα», όπως έλεγε κι εκείνη η φράση από την αρχαιότητα, το αποδεικνύει η κάθε μέρα χιλιετίες τώρα, όσο διαρκεί ούτε καν η ανθρώπινη ιστορία αλλά η αρχέγονη ιστορία του κόσμου.
Ποτάμια αίμα, και κυρίως αθώο αίμα, χύνονται αιώνες και αιώνες στο βωμό αυτής της αδίστακτης. Της εξουσίας. Ποτάμια αίμα… Αίμα… Σαν εκείνο που είχε βάψει ανεξίτηλα και για πάντα τα χέρια της Λαίδης Μακμπέθ στο έργο του μεγάλου Άγγλου δραματουργού Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Εκείνο που κανείς άλλος δεν το έβλεπε, το έβλεπε και πάνω από όλα το ένιωθε εκείνη. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.
Το «Μακμπέθ», το περίφημο καταραμένο έργο, γραμμένο σε μια περίοδο πολιτικής και ηθικής κρίσης, είναι το πιο σύντομο του Σαίξπηρ, πέντε πράξεις μόλις. Πέντε πράξεις ενός «εφιάλτη». Ο Μακμπέθ είναι στρατηγός στον στρατό του Σκώτου βασιλιά Ντάνκαν και θέλει να καταλάβει την εξουσία. Για να το πετύχει αυτό θα διαπράξει μια σειρά από φόνους -τον έναν μετά τον άλλον-, και με την προτροπή της γυναίκας του, της Λαίδης Μακμπέθ. Δολοφονεί τον νόμιμο ηγεμόνα Ντάνκαν, αυτό όμως δεν είναι αρκετό, πρέπει να δολοφονήσει και τους μάρτυρες του εγκλήματος αλλά και όσους υποψιάζονται κάτι γι’ αυτό, κι όχι μόνον αυτούς αλλά και τους γιους και τους φίλους εκείνων που δολοφόνησε. Και ο παραλογισμός σταματημό δεν έχει. Όπως, άλλωστε, και η παράνοια της εξουσίας, που μπροστά στο να τη δρέψει κανείς δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Στο τέλος της τραγωδίας θα πεθάνει από το χέρι του ευγενούς Μάκνταφ, αφού οι φόνοι του θα έχουν αποκαλυφθεί.
Το αίμα στα χέρια, λοιπόν, για το οποίο σας μιλούσα πριν. Στην 1η Σκηνή της 5ης Πράξης του έργου, η Λαίδη Μακμπέθ παρουσιάζεται να υπνοβατεί, να παραμιλά, να τρίβει με άγρια, απελπισμένη μανία τα χέρια της.
Απελπισμένη προσπάθεια να ξεπλύνει το άδικο, τη φρίκη, τον εφιάλτη. Τον εφιάλτη που την καταδιώκει και δεν πρόκειται να την αφήσει ήσυχη ποτέ πια. Αίμα στα χέρια της, που δεν φεύγει. Το χέρι της έχει την μυρωδιά του αίματος και ούτε όλα τα αρώματα της Αραβίας δεν είναι ικανά να τη διώξουν.
Μία ιστορία για τη βία, για την ηδονή της εξουσίας, για την εξουσία την ίδια, για την τρέλα, τη μανία για την απόκτησή της.
Μια ιστορία που ξετυλίγεται κάθε μέρα δίπλα μας. Μόνο που, δυστυχώς, οι περισσότεροι από τους εραστές της εξουσίας δεν έχουν καν την ελάχιστη συνείδηση από αυτό που ονομάζεται τύψεις ή ερινύες. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι όσο αδίστακτη απαιτείται, ίσως και περισσότερο, ώστε καμία κηλίδα αίμα να μη βλέπει να βάφει τα χέρια της.
Κι ας είναι εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί. Ως την αιωνιότητα.
Αλλά, ποιος νοιάζεται θα μου πείτε…
