Αύριο το ημερολόγιο του μηνός Ιουνίου θα δείχνει 12. Ε, και λοιπόν, θα μου πείτε… Κι όμως. Θα σας ταξιδέψω 20 χρόνια πίσω. 2004. Και μια τέτοια μέρα, για την ακρίβεια ήταν απομεσήμερο προς απόγευμα, ξεκίνησε μια πορεία 23 ημερών που είμαι βέβαιη πως θα είναι για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη και την ψυχή όλων όσων είχαμε την τύχη να τη ζήσουμε. Ναι, καλά καταλάβατε, μιλάω για την πορεία της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Euro 2004!
20 χρόνια! Κι ακόμα λες, βρε μήπως το ονειρευτήκαμε όλοι μαζί; Όχι βέβαια!!! Συνέβη, το ζήσαμε, το νιώσαμε, το γευτήκαμε. Εκείνη τη χρονιά που είχε, μόλις δύο μήνες μετά και τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.
Θυμηθείτε εκείνο το απομεσήμερο της 12ης Ιουνίου… Η Εθνική για 2η μόλις φορά σε τελική φάση της διοργάνωσης μετά από 24 ολόκληρα χρόνια που ήταν η προηγούμενη συμμετοχή της, χωρίς καμία νίκη στο ενεργητικό της. Η προηγούμενη εμπειρία τελικής φάσης μεγάλης διοργάνωσης ήταν η πολύ τραυματική του Μουντιάλ του 1994.
Αυτά ήταν τα δεδομένα από τη μια πλευρά της ζυγαριάς. Στην άλλη υπήρχε η ελπιδοφόρα πορεία στον προκριματικό όμιλο της ομάδας που ο Γερμανός, που κέρδισε με το σπαθί του τη θέση του στην καρδιά και την ψυχή όλων μας, Ότο Ρεχάγκελ έστησε και έκανε ΟΜΑΔΑ με τα όλα της. Η Εθνική είχε τερματίσει πρώτη στον όμιλο, αναγκάζοντας τη μεγάλη Ισπανία να δώσει αγώνα μπαράζ για να προκριθεί. Και που έγερνε η ζυγαριά αυτή. Για κάποιους γεννούσε ελπίδες, για τους περισσότερους φόβους για τρομερές ήττες απέναντι στους άλλους του ομίλου της τελικής φάσης, τη Ρωσία, την Ισπανία και τη διοργανώτρια Πορτογαλία. Η φράση “Κι εδώ που φτάσαμε επιτυχία είναι”, ακουγόταν συχνότατα. Που να ξέραμε, αλήθεια… Πού να φανταζόμασταν…
Εκείνο το απομεσήμερο, λοιπόν, ήμουν στημένη μπροστά στην οθόνη. Ναι, πάντα παρακολουθώ αθλητικά, ο στίβος είναι ο αγαπημένος μου από πάντα, φυσικά το μπάσκετ έχει τη δική του μερίδα, όσο για το ποδόσφαιρο… Μάλλον εκείνα τα κυριακάτικα μεσημέρια που ο πατέρας μου άκουγε αγώνες στο ραδιόφωνο είχαν κάνει τη δουλειά τους στο υποσυνείδητο της πιτσιρίκας που ήμουν τότε. Παίζαμε με την Πορτογαλία κι όμως δεν πήγαινε άσχημα, το αντίθετο. Σαν τώρα θυμάμαι εκείνο το σουτ του Καραγκούνη, και πριν καλά – καλά συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί η ιαχή “γκολ” από τα πέρατα της πόλης μπήκε ορμητική από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες. Το σκορ έγραψε τελικά 2-1 και ήταν το ιδανικό ξεκίνημα, αφήνοντάς μας να μην ξέρουμε τι να περιμένουμε από αυτή την ομάδα που το πούλμαν που τη μετέφερε στην Πορτογαλία έγραφε πάνω “Είχε δώδεκα Θεούς, οι σύγχρονοι έντεκα είναι εδώ.”
16 Ιουνίου, Ισπανία. Μαζεμένα μας τα είχε λόγω προκριματικών αλλά η ψυχωμένη άμυνα που ήταν και ο ακρογωνιαίος λίθος του τρόπου παιχνιδιού αυτής της ομάδας τα έβγαλε πέρα αφού παρά το γκολ του Μοριέντες η σέντρα του Τσιάρτα που από τα 40 μέτρα βρήκε τον Χαριστέα έφερε το γκολ της ισοφάρισης στα δίχτυα του Κασίγιας.
“Βρε λες;”, αρχίσαμε πιο σοβαρά να αναρωτιόμαστε. Και να ελπίζουμε. Εντάξει, ο αγώνας με τη Ρωσία ήταν ψυχοβγαλτικός μέχρι να έρθει το λυτρωτικό γκολ του Ζήση Βρύζα στο 43′ και σε συνδυασμό με το 1-0 της Πορτογαλίας επί της Ισπανίας να φέρει την πρόκριση. Όλα ήταν αλλιώς και δεν το πιστεύαμε!
Το παιχνίδι του προημιτελικού με βρήκε, λόγω καταστάσεων και υποχρεώσεων στην Αθήνα. Ε, εντάξει, λέγαμε, με τη Γαλλία παίζουμε, την γνωστή και διαχρονικά ισχυρή Γαλλία, κάτοχος του τροπαίου το 2000. Τι μπορεί να μας επιφυλάσσει η μοίρα; Κι ως εδώ η επιτυχία είναι τεράστια. Ήμασταν ήδη ευγνώμονες και χαρούμενοι. Όλα αυτά μέχρι που ο αρχηγός και πολυτιμότερος, αργότερα, παίκτης της διοργάνωσης, Θοδωρής Ζαγοράκης άφησε, με μια σούπερ ντρίμπλα, τον Λιζαραζού να… τον “ψάχνει”, σέντραρε στον Χαριστέα και η κεφαλιά αντήχησε στα δίχτυα του Μπαρτέζ. Όπως αντήχησαν κι οι φωνές εκατομμυρίων Ελλήνων. Πάντως στη βεράντα ενός διαμερίσματος κάτω από τα Τουρκοβούνια που εγώ έβλεπα τον αγώνα έτσι έγινε από όλη τη γύρω περιοχή.
Κι εκεί που δεν το χωρούσε το κεφάλι, κι έλεγες πόσο πιο μακριά, κι ερχόταν η ώρα στον ημιτελικό να αντιμετωπίσει η Εθνική την Τσεχία που είχε σαρώσει τέσσερις αντιπάλους ως τότε και φάνταζε φαβορί, εκεί είχε αρχίσει ήδη να γεννιέται και να σιγοψιθυρίζεται το σύνθημα που έμελλε να αχολογήσει παντού… “Σήκωσέ το, το … τιμημένο…”.
Και λέω έμελλε γιατί σε εκείνο τον αγώνα η τύχη , η μοίρα, ο Θεός έβαλε γερά το χέρι του για να βοηθήσει. Δύο τρανταχτές ευκαιρίες των Κόλερ και Μπάρος χάθηκαν και για επιστέγασμα ο παίκτης – κλειδί της Τσεχίας, ο Νέντβεντ τραυματίστηκε και αποχώρησε.
Φτάσαμε στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης. Τότε ο κανονισμός όριζε πως μόλις μία ομάδα πετύχει τέρμα ο αγώνας λήγει, δεν υπάρχει δεύτερο ημίχρονο. Αν με ρωτήσετε δε θυμάμαι πολλά από εκείνα τα δεκαπέντε λεπτά του επιπλέον χρόνου. Θυμάμαι όμως ανεξίτηλα, δε θα το ξεχάσω ποτέ, το ρολόι στην οθόνη της τηλεόρασης να γράφει 104,5′, τον Τσιάρτα να εκτελεί κόρνερ, το κεφάλι του Δέλλα και… τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας, και κλαίγοντας, στο μπαλκόνι ουρλιάζοντας “ΓΚΟΛ”!!!!!!
Το πρωί της παραμονής του μεγάλου τελικού της 4ης Ιουλίου με βρήκε σε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ να επιστρέφω στην Αμαλιάδα. Σε μια διαδρομή που παντού τριγύρω, από σπίτια και αυτοκίνητα στην Αθήνα, άλλα σε όλο το μήκος της Εθνικής Οδού, ακόμα και στα πιο ανύποπτα σημεία της διαδρομής, όπως κτίρια στη μέση του πουθενά και παραγωγικές μονάδες και εγκαταστάσεις, κυμάτιζαν Ελληνικές σημαίες. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν κι εκείνο το μόνιμο, σαν τατουάζ χαμόγελο που έβλεπες σε πρόσωπα και μάτια γύρω σου. 300 χιλιόμετρα διαδρομή και μετά οι δρόμοι της Αμαλιάδας πλημμυρισμένοι από αυτό το συναίσθημα. Μιας όλο ελπίδα προσμονής και μιας περηφάνιας που την είχαμε ανάγκη.
Το τι συνέβη το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, νομίζω δε χρειάζεται να το θυμίσω ή να το περιγράψω. Θα το φέρουμε όλοι μέσα μας για πάντα. Αρκούμε να πω, μιλώντας για εμένα, πώς το 57ο λεπτό, τη στιγμή που ο Άγγελος Χαριστέας, Άγγελο της Ελλάδας τον αποκαλούσαμε ήδη, έστειλε τη γκρι με μαύρους σταυρούς, ναι, έτσι ήταν τα χρώματά της, μπάλα στα δίχτυα, το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης που από νευρικότητα και αγωνία κρατούσα βρέθηκε, μη με ρωτάτε πώς, δεν ξέρω, δε θυμάμαι, από τον δεύτερο όροφο που μένω στο δρόμο.
Κι ύστερα…
Όπως είχε πει ο Κώστας Βερνίκος, που έκανε την τηλεοπτική μετάδοση για λογαριασμό της ΕΡΤ, τη στιγμή που ο αρχηγός σήκωνε την “κούπα”…
“Στον έβδομο ουρανό όλοι, αδέλφια!!!”
