Βράδυ 3ης Ιουλίου 2024 και με βρήκε μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Το ραντεβού αυτονόητο χρόνια τώρα. Μάλλον από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Βλέπετε, σαν να το ζω τώρα είναι κι ας έχουν περάσει 37 ολόκληρα χρόνια, που ήμουν πιτσιρίκι μπροστά στην οθόνη που μετέδιδε εκείνο τον ιστορικό, το συγκλονιστικό τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987.
Όπως καταλαβαίνετε μιλάω για αυτή που για όλους τους Έλληνες είναι η «Επίσημη Αγαπημένη». Για την Εθνική Ομάδα του Μπάσκετ.
Ημέρες Προολυμπιακού Τουρνουά αυτές, το οποίο και διεξάγεται στον ίδιο, όλο συμβολισμούς και φορτισμένο χώρο, όπως κι εκείνος ο τελικός του ‘87, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και η «Επίσημη Αγαπημένη» στοχεύει να «σφραγίσει» το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού σε λίγες μόλις μέρες. Κι εκεί… Να κάνει πραγματικότητα το μεγαλύτερο της όνειρο. Και το μόνο που είναι ακόμα απραγματοποίητο. Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.
Κι η συγκίνηση κυριαρχούσε στο ΣΕΦ. Στο κατάμεστο ΣΕΦ. Που παλλόταν από τα συνθήματα. Γιατί πέρα από τη δεδομένη αγάπη και το βαθύ σεβασμό σε αυτή την ομάδα που της οφείλουμε τόσες χαρές και περηφάνιες, στις κερκίδες βρίσκονταν κάποιοι από εκείνους που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους με τη φανέλα με το Εθνόσημο, τόσο στην Ιστορία του ελληνικού μπάσκετ όσο και στις ψυχές μας. Και θα αναφέρω απλώς ενδεικτικά τρεις από τους σημαντικότερους, οι οποίοι εκεί μέσα, στο παρκέ του ΣΕΦ, ήταν μεταξύ αυτών που με την ψυχή τους κατέκτησαν την «κούπα» του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1987. Η «Αράχνη» Παναγιώτης Φασούλας, ο «Δράκος» και πιο επιτυχημένος προπονητής της «Επίσημης Αγαπημένης» Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Θρύλος και αυτός που με την παρουσία του εκτόξευσε το ελληνικό μπάσκετ στους εφτά ουρανούς Νίκος Γκάλης.
Ο αγώνας απέναντι στην ομάδα της Δομινικανής Δημοκρατίας ήταν νικηφόρος και η Εθνική ξεκίνησε «με το δεξί», όπως λέει και η «φράση – κλισέ» τις υποχρεώσεις της στο Προολυμπιακό Τουρνουά. Για να δικαιώσει ακόμα μια φορά τη μεγάλη και σπουδαία Ιστορία της.
Μια Ιστορία που ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘30, όταν το ελληνικό μπάσκετ βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα και οι διεθνείς αγώνες ήταν άγνωστος τόπος για τους Έλληνες μπασκετμπολίστες. Τότε, την άνοιξη του 1936, ο ΣΕΓΑΣ, που είχε την ευθύνη του αθλήματος εκείνα τα χρόνια αφού δεν υπήρχε ακόμα Ομοσπονδία, ανέθεσε στον Μάικ Στεργιάδη, μαθητή του Τζέιμς Νάισμιθ, του ανθρώπου που εφηύρε το άθλημα, και από τους πρωτεργάτες του αθλήματος στην Ελλάδα, να συγκροτήσει την πρώτη Εθνική Ομάδα. Το πρώτο παιγνίδι κλείστηκε με την Εθνική Τουρκίας, δεκατέσσερα χρόνια μόλις μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι σχέσεις των δύο χωρών εκείνη την περίοδο βρίσκονταν σε ύφεση. Και για τους Τούρκους θα ήταν το πρώτο διεθνές παιγνίδι, καθώς προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Μάλιστα στις τάξεις τους είχαν κι ένα Έλληνα, τον Διονύση Σακαλάκ, που αγωνιζόταν στην ομογενειακή ομάδα Κουρτουλούς (πρώην Ταταύλα).
Αυτή ήταν απλώς η αρχή μιας Ιστορίας με πολύ και δύσκολο δρόμο αλλά και πολλές χαρές, περηφάνιες και θριάμβους.
Η πρώτη συμμετοχή της Εθνικής σε διοργάνωση του εξωτερικού έρχεται το 1949. Πρόκειται για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξάγεται στην Αίγυπτο και η ομάδα κατακτά το χάλκινο μετάλλιο. Ακολουθούν μια σειρά μεταλλίων σε Μεσογειακούς Αγώνες (1955, 1971, 1979) και το 1986 η Εθνική Ομάδα μετέχει για 1η φορά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το επονομαζόμενο Μουντομπάσκετ, όπου και κατατάσσεται στην 10η θέση.
Η επόμενη, το 1987, είναι η χρονιά που θα αλλάξει τα πάντα. Τα πάντα όμως. Την πορεία του ίδιου του αθλήματος στη χώρα, το ό,τι η Ελλάδα πια είχε τη θέση της ανάμεσα στις δυνάμεις του μπάσκετ σε παγκόσμιο επίπεδο, μα το κυριότερο και σημαντικότερο, έβαλε το μπάσκετ στις καρδιές των ανθρώπων και στα χέρια των παιδιών που έπαιζαν στις αλάνες μια μπάλα. Κι οι αλάνες έγιναν γήπεδα, και ομάδες και κυλούσαν τα χρόνια και πλούτιζε με ταλέντα το άθλημα. Και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Η Εθνική Ομάδα ήταν πια η «Επίσημη Αγαπημένοι» όλων μας.
Το 1989 το μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας είναι ασημένιο. Μετάλλια σε Μεσογειακούς Αγώνες και ψηλές θέσεις σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα αλλά και Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η πλούσια και σπουδαία «συγκομιδή» των επόμενων χρόνων που επιβεβαιώνει κάθε χρονιά αυτό που όλοι πια γνωρίζουν πολύ καλά στον «μπασκετικό» πλανήτη. Πως η Ελλάδα είναι μια από τις δυνάμεις του αθλήματος. Και φτάνουμε στο 2005. Βελιγράδι. Η ώρα της δεύτερης ευρωπαϊκής «κούπας». Κι έτσι έγινε. Όπως το έλεγε εκείνο το σύνθημα που δονούσε τα γήπεδα της διοργάνωσης. «Και την Κυριακή το βράδυ την κούπα θα σηκώσουμε μέσα στο Βελιγράδι». Η ομάδα με προπονητή το «Δράκο» την σήκωσε την «κούπα».
Κι όσοι νόμιζαν ότι πιο ψηλά δεν είχε διαψεύστηκαν την επόμενη κιόλας χρονιά. Το μαγικό 2006. Τη χρονιά του Μουντομπάσκετ στην Ιαπωνία. Κι η ομάδα, πάντα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο τιμόνι, αφού «έριξε κατοστάρα» στην ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών στον ημιτελικό αντιμετώπισε την Ισπανία στον τελικό και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Ασημένιο που ήταν σαν χρυσό, γιατί έτσι είναι όταν δύο 24ωρα πριν έχεις κερδίσει με 101-95 τη λεγόμενη «Dream Team» του παγκόσμιου μπάσκετ.
Τα επόμενα χρόνια, με εξαίρεση το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009, η Εθνική σημειώνει καλές πορείες αλλά χωρίς να ανέβει στο βάθρο. Με καλές θέσεις κατάταξης, μέτριες και όχι καλές, Με πολλά σκαμπανεβάσματα και άτυχες στιγμές.
Στις 26 Ιουλίου ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι. Ας ελπίσουμε, ας ευχηθούμε η «Επίσημη Αγαπημένη» να είναι παρούσα, αλλά να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Να κατακτήσει το μόνο που λείπει από τη συγκλονιστική συλλογή της. Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Και γιατί όχι… το χρυσό!
