Αναφέρομαι συγκριτικά στους δρόμους της πρωτεύουσας με κριτήριο τη γενική αισθητική τους και την ταυτόχρονη κυκλοφορία τόσο των πεζών όσο και των αυτοκινήτων. Γιατί υπάρχουν όμορφοι δρόμοι, οι οποίοι όμως αφορούν μόνο την κίνηση των πεζών, όπως είναι η Διονυσίου Αρεοπαγίτου και η Αποστόλου Παύλου ή η λεωφόρος Συγγρού, που είναι πρόσφορη για την κίνηση των αυτοκινήτων, είναι ο δρόμος των μεγάλων ταχυτήτων, αλλά δεν προσφέρεται για την κυκλοφορία των πεζών.
Κοντά στην πρόταση που κάνω βρίσκεται και η Πανεπιστημίου με ωραία κτίρια και εξίσου πολύ καλό φωτισμό, αλλά είναι κατά το ήμισυ όμορφη, από το Σύνταγμα μέχρι την «Τριλογία» (Ακαδημία, Προπύλαια / Πανεπιστήμιο, παλιά Εθνική Βιβλιοθήκη).
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι η Βασιλίσσης Σοφίας στο σύνολό της, από την αρχή της στο Σύνταγμα μέχρι το τέλος της στη συμβολή της με την λεωφόρο Αλεξάνδρας, είναι ο ωραιότερος δρόμος της Αθήνας. Ήταν δε η πρώτη Ευρωπαϊκή λεωφόρος της πρωτεύουσας.
Είναι δρόμος με ανοιχτούς ορίζοντες. Βλέπεις πολύ ουρανό και πολύ Υμηττό. Τα κτίρια, που υπάρχουν εκατέρωθεν, έχουν ωραία αισθητική. Δεν έχουν δεχτεί επίδραση από την εκτεταμένη τσιμεντοποίηση, που έγινε στις δεκαετίες 1950 και 1960. Έχει τρεις λωρίδες για κάθε κυκλοφοριακή κατεύθυνση και μεγάλα πεζοδρόμια, που χαίρεσαι να τα περπατάς αμέριμνος. Και ακόμα, εξυπηρετείσαι συγκοινωνιακά πανεύκολα, γιατί έχει πολλές γραμμές λεωφορείων και τρόλεϊ αλλά και δύο σταθμούς του Μετρό, στον Ευαγγελισμό και στο Μέγαρο Μουσικής.
Είναι ο δρόμος της Τέχνης. Εδώ θα δούμε το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Θεοχαράκης, το Μουσείο Μπενάκη, το Βυζαντινό Μουσείο με τον πανέμορφο κήπο του και την εξίσου όμορφη θέα, το αγέρωχο Πολεμικό Μουσείο, την ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη.
Είναι ο δρόμος των πρεσβειών, με πιο εμβληματικές περιπτώσεις αυτές της Αιγύπτου, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας (δίπλα), των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σερβίας αλλά και της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας, της Αυστρίας κλπ. Είναι ο ιστορικός δρόμος των δομών της δημόσιας υγείας με τα ονομαστά νοσοκομεία του Ευαγγελισμού, του Αρεταίειου, του Αιγινήτειου, της Αλεξάνδρας, του Ιπποκράτειου, του ΝΙΜΙΤΣ αλλά και το σπουδαίο ερευνητικό κέντρο, το Ινστιτούτο Παστέρ.
Εδώ θα συναντήσουμε το ιδιαίτερα ξεχωριστό ξενοδοχείο Hilton (1961), που μαζί με το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια στο Σύνταγμα, αποτελούν – κατά τη γνώμη μου – τα πιο εμβληματικά ξενοδοχεία του Νεοελληνικού κράτους.
Περπατώντας αυτό τον όμορφο δρόμο – που σε καλεί τόσο γοητευτικά να τον απολαύσεις – έχουμε μια όψη του Κοινοβουλίου με τα περίφημα ανθοπωλεία, που όμως πλέον «εγκαταλείπουν» την ιδιόμορφη θέση τους. Στη συνέχεια έχουμε το γυάλινο Υπουργείο των Εξωτερικών, το πανέμορφο μέγαρο του Κ. Αρβανίτη, τον Εθνικό Κήπο, το Σαρόγλειο μέγαρο και δίπλα του ακριβώς το Λύκειο του Αριστοτέλη, το πρώτο (;) κτίριο της ΕΡΤ, το ναό του Αγίου Νικολάου (του Πατριαρχείου).
Απέναντι από τον Ευαγγελισμό είναι ο ναός του Αγίου Γεωργίου και η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή, που ιδρύθηκαν το 1841, και στη συμβολή της Βασιλίσσης Σοφίας με την Βασιλέως Κωνσταντίνου ο γυάλινος Δρομέας, που είχε προκαλέσει αντιρρήσεις στην αρχή, αλλά τώρα είναι απόλυτα αποδεκτός. Ακολουθεί το πάρκο με το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου και το εμβληματικό Μέγαρο Μουσικής, που έχει αλλάξει συνολικά την πολιτιστική εικόνα της Αθήνας. Τέλος, έχουμε τον μοναδικό γυάλινο Πύργο των Αθηνών με το μικρό του «ακόλουθο» και από την απέναντι πλευρά του το μικρό «Πάρκο της Μιας Νύχτας», που το όνομά του οφείλεται στη διάρκεια της κατασκευής του.
Η Βασιλίσσης Σοφίας συνδέεται με τις μεγάλες πορείες της μεταπολιτευτικής περιόδου – είτε αυτές αφορούσαν την «21η Απριλίου» και τη συνέχιση του αγώνα κατά του φασισμού και της ξενοκίνητης δικτατορίας είτε αυτές αφορούσαν και αφορούν τον ηρωικό αγώνα του Πολυτεχνείου. Όλες κατέληγαν στην Αμερικάνικη πρεσβεία.
Κάποτε έγιναν συζητήσεις για να αλλάξει ονομασία λόγω του έντονου προβλήματος που συνδεόταν με το δημοψήφισμα για το τέλος της βασιλείας στη χώρα μας. Στη συνέχεια δεν ξανα-ετέθη σχετικό θέμα. Αρχικά είχε ονομαστεί Κηφισίας αλλά άλλαξαν το όνομά της το 1931.
Εξ αυτών όλων των προαναφερθέντων λόγων, και προσθετικά και προφανώς δευτερευόντως επειδή έμεινα ως φοιτητής κοντά στη Βασιλίσσης Σοφίας πίσω από το Ιπποκράτειο, θεωρώ ότι είναι διαχρονικά ο «δρόμος – καμάρι» της Αθήνας!
