Στη νέα εβδομάδα, την τελευταία του Οκτωβρίου, τιμάται ένα από τα ορόσημα γενναιότητας και ηρωισμού στην ιστορική πορεία του Έθνους των Ελλήνων, η Εθνική Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940. Το Έπος της Ελληνοϊταλικού πολέμου, το σθένος της αντίστασης εναντίον των κατακτητών. Περίοδος σταθμός για την ίδια την ύπαρξη και την επιβίωση αυτής της Χώρας, αυτού του Έθνους.
Συνοδοιπόρος, προστάτιδα, μάνα πάντοτε, σε κάθε στιγμή της μακραίωνης πορείας στις λεωφόρους της Ιστορίας έχει σταθεί η Παναγία. Η Μεγαλόχαρη της πίστης και της ψυχής των Ελλήνων. Έτσι και τότε, στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας αλλά και μετά στα βουνά, στα χωριά και στις πόλεις αυτού του τόπου, ως και την Αφρική και τα πεδία της μάχης εκεί η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός στεκόταν και θα στέκεται εσαεί προστασία ακατάβλητη.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή αυτού του πολέμου, αφού τα πολεμικά γεγονότα εναντίον μας ξεκίνησαν στην εορτή της Χάρης της, στο Πάσχα του Καλοκαιριού, στο λιμάνι της Τήνου. Δεκαπενταύγουστος του 1940 ήταν όταν η «Έλλη» βυθίστηκε από τορπίλη ιταλικού υποβρυχίου.
Ίσως σε κάποιους να μην είναι γνωστό, αλλά η Αγία Σκέπη είναι εορτή αφιερωμένη στην Παναγία και ανάγεται στο Βυζάντιο.
Ας ταξιδέψουμε στην ιστορία στην περίοδο 457 – 474 μ.Χ. επί Αυτοκράτορος Λέοντα του Μεγάλου. Εκείνη την περίοδο ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο Όσιος Ανδρέας, ο λεγόμενος διά Χριστόν σαλός.
Μία νύχτα, κατά τη διάρκεια μιας από τις μυσταγωγικές αγρυπνίες στον Αυτοκρατορικό Ιερό Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, φορτισμένη πολύ αφού εκείνο τον καιρό την Αυτοκρατορία απειλούσε ο κίνδυνος των Αγαρηνών, όπως αποκαλούσαν τότε τους Άραβες, ο Όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (520 – 536 μ.Χ.), είδαν έκθαμβοι την Παναγία να εισέρχεται στο Ναό από την κεντρική πύλη.
Γύρω της βρισκόταν πλήθος Αγγέλων και Αγίων ανάμεσά τους και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος με τον Ιωάννη τον Θεολόγο.
Αφού μπήκε η Παναγία στο Ναό, προχώρησε προς τον σολέα και γονατίζοντας, προσευχήθηκε για αρκετή ώρα κλαίγοντας. Κανείς άλλος από τους παρευρισκόμενους δεν αντιλήφθηκε κάτι εκτός από τον Ανδρέα και τον Επιφάνιο.
Μετά την προσευχή, η Παναγία σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο Ιερό.
Έβγαλε το μαφόριό της. Μαφόριο, ήταν το πέπλο των γυναικών, ένα είδος χιτώνα που κάλυπτε το κεφάλι κι έφτανε μέχρι τους αστραγάλους.
Μαφόριο ονόμαζαν οι βυζαντινοί το πορφυρό ύφασμα που στις εικόνες βλέπουμε να σκεπάζει το κεφάλι και το σώμα της Παναγίας πάνω από τον εσωτερικό χιτώνα. Το πήρε στα χέρια της και το άπλωσε πάνω από τους Χριστιανούς που βρίσκονταν έξω. Ως σκέπη και προστασία.
Έπειτα η Μεγαλόχαρη αναλήφθηκε και πάλι στους Ουρανούς.
Αυτό που επίσης λίγοι γνωρίζουν είναι πως η Αγία Σκέπη εορταζόταν την 1η Οκτωβρίου. Αυτό άλλαξε και η γιορτή μεταφέρθηκε στην Ιερά Σύνοδο της 17ης Οκτωβρίου 1952, οπότε και αποφασίστηκε να τιμάται πλέον στις 28 Οκτωβρίου, αφού η σκέπη και η προστασία της Παναγίας είχε βοηθήσει την Ελλάδα στην δύσκολη και σκοτεινή περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου.
Η Υπέρμαχος Στρατηγός, όμως, είναι και η Αγία Σκέπη, όπως εκείνη τη νύχτα στη Μονή των Βλαχερνών, που με το μαφόριο και, πάνω από όλα την προσευχή και την ευλογία της «σκέπασε» και προστάτεψε την Πόλη της.
Έτσι και εκείνα τα χρόνια του πολέμου. Η Παναγία, η Αγία Σκέπη ήταν πάντα παρούσα και «σκέπαζε» με το ίδιο μαφόριο, με την αγάπη και την προστασία της το δίκαιο αγώνα. Γι’ αυτό και εορτάζεται την ίδια ημέρα με την Εθνική Επέτειο. Ως μέγιστη τιμή στη Μάνα που με την ευλογία της πήραμε πίσω την Ελευθερία.
