Λίγα, ελάχιστα χρόνια πριν, σε μια κομβική καμπή της ζωής μου, όταν είχε έρθει η ώρα πια να αρχίσω να ζω για πρώτη φορά στ’ αλήθεια, επί της ουσίας, η πρώτη, επιφανειακή αλλά απολύτως απαραίτητη, έκφανση αυτού του ξαναγεννήματος ήταν μια αλλαγή στο σπίτι.
Σχεδόν χειροποίητη, αφού ακόμα και τα βαψίματα τα έκανα κανονικά με τα χεράκια μου, που λέει κι η φράση, αλλά ήταν το απαραίτητο «ξεφλούδισμα» της παλιάς «όχι ζωής» για να γεννηθεί η ζωή στ’ αλήθεια. Είχα ανάγκη αυτό το σπίτι, που για πρώτη φορά ήταν μόνο για μένα να αποπνέει εμένα.
Στη διαδικασία αυτή, λοιπόν, ψάχνοντας κάποια κάδρα για τους τοίχους βρέθηκα μπροστά σε ένα συγκεκριμένο. Και ήξερα από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα ότι αυτό θα ερχόταν μαζί μου στο σπίτι. Ενδόμυχα ήξερα κι ας μην το άρθρωσα, μου πήρε καιρό για να το καταφέρω, ότι ο λόγος ήταν πως απεικόνιζε μια από τις βαθύτερες ανάγκες μου, από τις πιο πηγαίες αποθυμιές μου, την πιο οδυνηρή έλλειψη, απουσία της ψυχής μου. Το θέμα του πίνακα ήταν η ΑΓΚΑΛΙΑ.
Ναι, λοιπόν… Η ΑΓΚΑΛΙΑ. Αυτό το τόσο ευλογημένο, το τόσο ανεκτίμητο αλλά και τόσο καθόλου αυτονόητο, το τόσο σπάνιο και δυσεύρετο. Κι όχι μόνο στις μέρες μας που η προσήλωσή μας σε μια οθόνη υπολογιστή, κινητού ή τηλεόρασης, αλλά και η αποξένωση, η ερημιά, η μοναξιά, το κλείσιμο του καθενός στον προσωπικό του μικρόκοσμο την έχουν κάνει να αναζητείται. από πάντα. Γιατί όσο κι ευλογημένη, ευεργετική και συγκλονιστική κι αν είναι, δεν είναι εύκολη ιστορία. Το αντίθετο. Προϋποθέτει ψυχή, συναίσθημα και δόσιμο, καμιά φορά ακόμα και άνευ όρων. Κι αυτά, να ξέρετε, απαιτούν δύναμη και μεγαλοσύνη και γενναιότητα και αλήθεια. Δύσκολα πράγματα…
Η αγκαλιά… Αγκαλιά είναι ο χώρος που σχηματίζεται από τον κορμό ενός ανθρώπου και τα λυγισμένα μπροστά μπράτσα του. Μεταφορικά είναι η στοργή, η φροντίδα, η τρυφερότητα. Ετυμολογικά μάλλον προέρχεται από τη λέξη άγκος που σημαίνει καμπή. Αλλά υπάρχει και η αγκάλη, που είναι ο μικρός ορμίσκος που σχηματίζεται από δυο κομμάτια στεριάς. Λες και η γη αγκαλιάζει τη θάλασσα.
Η αγκαλιά…
Όχι, δε θα σας πω για την ωκυτοκίνη, την ορμόνη που κατά πως λέει η επιστήμη είναι εξαιρετικά ευεργετική και παράγεται αποδεδειγμένα όταν μια αγκαλιά διαρκεί πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα.
Δε θα σας πω για τη μείωση της κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες που τα επίπεδά της μειώνονται με την αγκαλιά που προσφέρει αίσθημα ασφάλειας.
Ούτε για τη συνεπακόλουθη ευεργετική δράση στο ανοσοποιητικό, κάτι που αποδεδειγμένα έχει ως αποτέλεσμα η σωματική επαφή και φυσικά και η αγκαλιά.
Ούτε για τη θετική επίδραση στην υγεία της καρδιάς, αφού η αγκαλιά μειώνει την αρτηριακή πίεση και συμβάλλει στην καλύτερη καρδιαγγειακή λειτουργία.
Δε θα σας πω για την δράση της ως φυσικό παυσίπονο, αφού κατά τη διάρκεια μιας αγκαλιάς απελευθερώνονται ενδορφίνες που είναι τα φυσικά παυσίπονα του οργανισμού.
Δε θα σας πω για τη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη που εκκρίνονται καθώς μας κρατά κάποιος αγκαλιά, αυτούς τους νευροδιαβιβαστές που παίζουν σημαντικό ρόλο στο συναίσθημα της ευτυχίας.
Ούτε για το πόσο η αίσθηση ασφάλειας και χαλάρωσης που αισθάνεται κάποιος όταν τον κρατούν αγκαλιά βοηθά στην καλύτερη ποιότητα του ύπνου.
Ναι, όλα αυτά είναι η χημική και βιοχημική έκφραση του πόσο βάλσαμο, πόσο γιατρικό κι ευλογία είναι η αγκαλιά. Γιατρικό κι ευλογία όχι μόνο για το κορμί μα κυρίως για την ψυχή του ανθρώπου.
Κι αυτό είναι που έχει σημασία. Εκεί είναι όλα. Στην ψυχή. Οι υπάρξεις δυο ανθρώπων που αγγίζουν, χαϊδεύουν, τυλίγουν η μία την άλλη. Αυτό το ευλογημένο δόσιμο και δέσιμο, αυτό το ανεκτίμητο.
Και φυσικά δεν πρόκειται να σας πω ότι έχει και η αγκαλιά την Παγκόσμια Ημέρα της και είναι η 21η Ιανουαρίου.
Δε θα σας το πω γιατί αυτό που είναι η αγκαλιά δεν χρειάζεται μια μέρα για να το θυμόμαστε. Την κάθε μας ανάσα έχει ανάγκη.
