Η αλήθεια και η ομορφιά φωτίζουν τη ζωή μας. Αυτές πάντα τις αναζητούμε, ως γνώση, ως φιλοσοφική θεώρηση, ως στοιχείο της καθημερινότητας, ως τρόπο ζωής!
Υπάρχει γενική αντίληψη και για τις δύο από τον ορθολογισμό προσδιορίζεται εν πολλοίς η μία και από την αισθητική και την τέχνη η άλλη. Φυσικά οι εικόνες τους και οι παραστάσεις τους δεν είναι απόλυτες και καθολικές.
Υπάρχει πάντα και η υποκειμενικότητα, άλλοις λόγοις η προσωπική δυνατότητα. Και έτσι κάθε άνθρωπος μπορεί να προσδώσει και τη δική του ερμηνεία, γιατί μόνο έτσι ολοκληρώνονται αυτές οι υπέρτατες αξίες και φυσικά και ο άνθρωπος.
Αλλά τι γίνεται όταν η ομορφιά -για να μείνουμε στο ένα μέρος του θαυμαστού δίπολου- σε ένα κρίσιμο πεδίο, στη φυσιογνωμία του ανθρώπου γίνεται στερεότυπο και στοιχείο κομφορμισμού, όταν επιβάλλεται από μια κρατούσα θεώρηση, την εμπορευματοποίηση;
Και για να εστιάσουμε ακόμα πιο ειδικά, τι γίνεται όταν το γυναικείο σώμα καλουπώνεται σε οριακές εκδοχές, στης μόδας τις επιταγές;
Φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε ερωτεύσιμες και ποθητές τις γυναίκες που προσιδιάζουν με τις εικόνες των μοντέλων. Να …απαιτούμε να προσαρμόζονται οι γυναίκες σε αυτά τα αγοραία «πρότυπα», τα οποία δεν προκύπτουν από καμιά θεώρηση του ανθρώπου γενικά.
Φυσικά, κυριάρχησε και κυριαρχεί το «λευκό» μοντέλο και σε ύστερη φάση συνοδεύτηκε από άλλους «χρωματισμούς» ως εξωτικό πεδίο (!) και πάντα ως …συμπλήρωμα της κρατούσας λευκοξανθής εκδοχής.
Αναπτύσσεται ολόκληρη βιομηχανία, που υπερκαλύπτει σχεδόν κάθε εμπορικό υλικό μέσα από τη σχετική διαφημιστική πρακτική. Καθετί, που βγαίνει στην αγορά, συνοδεύεται, λίγο ως πολύ, από μοντελοποιημένες και πλαστικοποιημένες γυναικείες παρουσίες. Και έτσι κάτω από τη βαριά σκιά των «πολυφωτισμένων» μοντέλων, οι γυναίκες αισθάνονται ως έναν βαθμό εκτός εποχής. Δεν συμβαίνει φυσικά κάτι ανάλογο με τους άνδρες – και αυτό έχει την εξήγησή του στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες.
Η όλη υπόθεση βαραίνει πιο πολύ τον κόσμο των κοριτσιών και των νέων γυναικών – και ιδιαίτερα το μέρος αυτό που αποδέχεται την εμπορικά κατασκευασμένη εκδοχή του γυναικείου σώματος – που επηρεαζόμενες νιώθουν μια αυτοαπαξίωση του εαυτού τους και επιδίδονται με κάθε τρόπο στη …συμμόρφωσή τους.
Θύμα σε αυτή την υπόθεση έχει πέσει και ο άνδρας. Αν αποδέχεται αυτή την κρατούσα εικόνα, πάντα η φαντασίωσή του θα του αλλοιώνει την πραγματική ερωτική ζωή του. Και τελικά, οι ερωτικές σχέσεις του και ο συναισθηματικός κόσμος του δεν θα είναι απλά διαμεσολαβημένες και χειραγωγημένος αντίστοιχα αλλά και βαθιά μετασχηματισμένες και αλλοτριωμένος – πάλι αντίστοιχα.
Κάπως έτσι γινόμαστε όλοι και όλες «θύματα» αυτού του εμπορευματοποιημένου ειδώλου και της ισοπεδωτικής νοοτροπίας.
Και έτι περαιτέρω, υπονομεύουμε τη δική μας, την υποκειμενική θεώρηση της ομορφιάς και παραδίδουμε την αισθητική μας προσέγγιση σε μια επινοημένη εκδοχή.
Αυτή η ομοιομορφία του μοντέλου ωστόσο είναι εκτός πραγματικότητας, φυσικής και κοινωνικής.
Γιατί η ποικιλομορφία είναι βασικό στοιχείο της όλης πραγματικότητας και κάθε απόπειρα γενικού κομφορμισμού οδηγεί πάντα στην κατάρρευση.
Πάντα θα υπάρχει μια γενική αίσθηση της ομορφιάς – αίσθηση εν πολλοίς κατασκεύασμα των πολιτισμών και των καιρών. Άλλα ήταν τα πρότυπα στην Αρχαιότητα, στο Μεσαίωνα, στη Νεωτερικότητα, άλλα στην Ευρώπη ή στην Ασία κλπ κλπ. Δεν μπορούμε να ζήσουμε εκτός του πολιτισμού μας.
Να είμαστε υποταγμένοι σε κάθε κέλευσμά του, ότι δεν θα έχουμε και τη δική μας εκδοχή για την ομορφιά, για τον κόσμο, για τη ζωή…
