Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα πλοίο, το οποίο είχε σημαία της Λιβερίας αλλά ήταν υπό ελληνικά συμφέροντα, για μία επιθεώρηση. Το πλήρωμα αποτελούνταν από Πακιστανούς και Ινδούς, ενώ το φορτίο του πλοίου, πετρέλαιο, είχε φορτωθεί από τον Περσικό κόλπο.
Στην κουζίνα του πλοίου, σε ένα ψυγείο, υπήρχε γάλα από το Ιράν. Αυτό το μικρό, αλλά σημαντικό, στοιχείο αντανακλά το μίγμα των πολιτισμών και των εμπορικών συναλλαγών που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στις θάλασσες του κόσμου.
Το πετρέλαιο που μετέφερε το πλοίο είχε εξαχθεί από τον Περσικό κόλπο, όπου τα πηγάδια ελέγχονται από Αγγλικά και Κινεζικά συμφέροντα κατά 50%-50%, και ήταν προορισμένο για ένα Ευρωπαϊκό λιμάνι. Μετά την εκφόρτωση, το πλοίο θα φόρτωνε σε ένα λιμάνι υπό ρωσική επιρροή για να συνεχίσει το ταξίδι του προς ένα λιμάνι στην Ινδία.
Παρά τις συχνές διαμάχες μεταξύ των χωρών που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδρομή, όταν πρόκειται για εμπόριο και συμφέροντα, φαίνεται ότι όλοι βρίσκουν κοινό έδαφος.
Αυτή η εμπειρία με κάνει να σκέφτομαι την αντίθεση που υπάρχει μεταξύ των συμφερόντων στις διεθνείς σχέσεις και των απόψεων των ανθρώπων στις καφετέριες. Εκεί, οι άνθρωποι λαμβάνουν πλευρές σε κάθε διένεξη που προκύπτει, ποτέ με τη μία, ποτέ με την άλλη, ενώ στην πραγματικότητα, στον κόσμο των συμφερόντων, τα πάντα είναι πιο περίπλοκα και ενδιαφέροντα.
