Λίγο – πολύ οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον «Δρομέα». Το πρωτοποριακό για την εποχή του, 36 χρόνια πριν, το 1988, γλυπτό από γυαλί που ακτινοβολώντας ιριδίζουσες ανταύγειες στο φως του ήλιου, έτρεχε την αέναη διαδρομή του στη μια άκρη της πλατείας Ομονοίας και τώρα πια, από το 1994 η νέα του θέση βρίσκεται μπροστά από το ξενοδοχείο Χίλτον.
Λίγοι ξέρουν, όμως, πως ο άνθρωπος από του οποίου τα χέρια, το μυαλό και την ψυχή γεννήθηκε ο «Δρομέας» και τόσα άλλα, πολλά, έργα τέχνης που κοσμούν χώρες ανά την υφήλιο, ήταν ένα παιδάκι που μέχρι τα οκτώ του χρόνια ζούσε, μεγάλωνε, έπαιζε, πήγαινε σχολείο και έπαιρνε τις πρώτες ανάσες από αυτό που λέμε ζωή στην Αμαλιάδα, μαζί με την Αλφειούσα από όπου κατάγεται.
Ποιος να το φανταζόταν πως αυτό το παιδάκι που ήρθε στον κόσμο το έτος 1955 θα γινόταν ένας από τους πιο σημαντικούς και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, γλύπτης συγκεκριμένα, όχι μόνο σε ελληνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Ο διεθνούς φήμης Κώστας Βαρώτσος.
Με καταγωγή, όπως είπαμε, από την Αλφειούσα και την Αμαλιάδα, γιος τραπεζικού, θα ζήσει με την οικογένειά του μέχρι τα οκτώ του χρόνια στην Αμαλιάδα κι έπειτα θα μετοικήσει στη Λιβαδειά εξαιτίας μιας μετάθεσης του πατέρα του, όπου θα ζήσει μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια κι έπειτα η οικογένεια θα μετακομίσει στην Αθήνα.
Την πρώτη επαφή του με την τέχνη και μάλιστα επί της ουσίας, που ίσως και να καθόρισε την μετέπειτα πορεία αφού αποκάλυψε την ανάγκη της ψυχής του γι’ αυτήν, την οφείλει στον αδελφό του πατέρα του, ο οποίος αγαπούσε να ταξιδεύει και να γνωρίζει τόπους, κουλτούρες και πολιτισμούς. Μια φορά το χρόνο, ακολουθούσε το θείο του σε ταξίδια στην Ευρώπη που διαρκούσαν ένα μήνα. Έτσι, στα δεκαεπτά του είχε επισκεφθεί όλα τα μουσεία και τις εκκλησίες της Γηραιάς Ηπείρου.
Στα 18 φεύγει στη Ρώμη όπου σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών κι έπειτα Αρχιτεκτονική στην Πεσκάρα. Ζει στην Ιταλία δέκα χρόνια, έχοντας κάνει και τον πρώτο του γάμο, δουλεύοντας ως ζωγράφος. Όμως ούτε η ζωγραφική ούτε η Ιταλία νιώθει να τον κρατάνε. Όλα αλλάζουν μια μέρα του 1981. Ο Κώστας Βαρώτσος βρίσκεται στη Σαντορίνη για διακοπές. Το πρώτο πρωί από το παράθυρο του υπόσκαφου που είχε νοικιάσει βλέπει το φως να μπαίνει στο δωμάτιο. Ανοίγει το παράθυρο κι αντικρίζει την Καλντέρα. Και πια ξέρει. Επιστρέφει στην Ελλάδα κι ασχολείται με αυτό που τον οδηγεί η ψυχή του.
Η πορεία γνωστή. Πολυάριθμες εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, όπως στη Μπιενάλε της Βενετίας, αλλά και πολλές βραβεύσεις, με κορυφαίες τον τίτλο του Ιππότη που του απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας αλλά και το Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής από την Ελληνική Δημοκρατία. Έργα του έχουν εκτεθεί στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, στο Musée d’ Art moderne et d’ Art contemporain της Νίκαιας, στο Musée de design et d’arts appliqués contemporains της Λωζάννης, στις Μπιενάλε της Βενετίας, του Λος Άντζελες και του Σάο Πάολο και σε άλλα σημεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, τις αίθουσες τέχνης Giorgio Persano στο Τορίνο και το Μιλάνο, το Palazzo dei Congressi της Ρώμης, το Ευγενίδειο Ίδρυμα και το Μουσείο Μπενάκη.
Είναι Καθηγητής Αρχιτεκτονικής στην Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης, μέλος της Ελβετικής Ακαδημίας Ένγκελμπεργκ.
Εξαιρετικά σημαντικά και χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του ως καλλιτέχνης τα πολυάριθμα γλυπτά σε εξωτερικό χώρο, στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες ανά τον κόσμο, Κύπρος, Ιταλία, Ελβετία, Ισπανία, Αίγυπτος, ΗΠΑ. Έργα από υλικά όπως γυαλί, μέταλλο, πέτρα, μπετόν με κύριο γνώμονα την άμεση επαφή με το γύρω περιβάλλον, ένα είδος όσμωσης με αυτό. Μακρύς και πλούσιος ο κατάλογος με τούτα τα έργα, αλλά ας αναφερθούμε σε δύο, που έχουν ξεχωριστή σημασία.
Το πρώτο ονομάζεται «Ο ποιητής», είναι το πρώτο γλυπτό σε εξωτερικό χώρο, το 1983, πήρε σάρκα και οστά στην Κύπρο και τοποθετήθηκε στην πύλη Αμμοχώστου στη Λευκωσία, την σημαντικότερη πύλη της Ενετικής Λευκωσίας που από εκεί ξεκινούσε ο δρόμος που έβγαζε στην Αμμόχωστο, ενώ αργότερα, το 2018, μετακινήθηκε στον προμαχώνα του Δημαρχείου της πόλης.
Το άλλο είναι ο περίφημος «Δρομέας», για τον οποίο μιλήσαμε πριν. Όλα ξεκίνησαν με μια γυάλινη μακέτα που ο Κώστας Βαρώτσος έδωσε στο συνθέτη Σταυρό Ξαρχάκο, τότε Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων, επί Δημαρχίας Μιλτιάδη Έβερτ. Ο Έβερτ έκανε δεκτή την πρόταση, άκρως πρωτοποριακή για την εποχή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το 1988 ο γυάλινος Δρομέας κοσμεί την πλατεία Ομονοίας και κερδίζει, όχι μόνο τα βλέμματα, αλλά και μια θέση στη συνείδηση όλων μας. Το 1994 θα μετακινηθεί μπροστά από το ξενοδοχείο Χίλτον για να προστατευτεί από τους πολλούς κραδασμούς που συνεπάγεται η κίνηση των οχημάτων γύρω από την Ομόνοια.
