Μέρα κινητοποιήσεων για το επαπειλούμενο και πολύ φοβάμαι (λόγω πικρού, πολύ πικρού μαθήματος από όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν) επερχόμενο επί της ουσίας κλείσιμο του Πρωτοδικείου της Αμαλιάδας.
Ας μιλήσουμε στα σοβαρά, είναι ένα από τα τελευταία που έχουν απομείνει ως πηγή ζωής και δραστηριότητας, οικονομικής και όχι μόνο, στην πόλη μας, ένα από τα ελάχιστα που μας έμειναν πια.
Γι’ αυτό, άλλωστε, και πληθαίνουν οι αντιδράσεις και οι κινητοποιήσεις, όπως και η πολύ μεγάλη σημερνή κινητοποίηση. Φυσικά, επειδή μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, ενήλικες, και τα έχουμε ξαναζήσει το θέμα είναι να μη μείνει αυτή και οι όποιες άλλες κινητοποιήσεις ακολουθήσουν ένα ωραιότατο, κούφιο, μοιραίο κενό γράμμα.
Όπως κενό γράμμα, πολύ φοβάμαι (δεύτερη φορά που χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα και καθόλου τυχαία, σας ξαναλέω η πείρα είναι πολύ πικρή) θα απομείνουν και οι πολλές και «βαρυσήμαντες» δηλώσεις που ακούγονται ένθεν και ένθεν τούτες τις μέρες. Πολλά έχουν ήδη ακουστεί και γραφτεί, ακόμα περισσότερα θα ακουστούν και θα γραφτούν και τις επόμενες μέρες. Μέχρι κι αυτό το θέμα να ξεχαστεί, να μπει στο χρονοντούλαπο με τις χαμένες μάχες, γιατί, πώς το λέει, να δεις, εκείνη η παροιμία (είναι σοφές οι παροιμίες, μην το ξεχνάτε ποτέ) «Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις».
Δηλώσεις, δεσμεύσεις, υποσχέσεις,… Λόγια… Λόγια που τις περισσότερες είναι εύκολα να ξεστομιστούν αλλά ξεχνούν να γίνουν, αν όχι πράξη, έστω προσπάθεια και αγώνας, μάχη. Λόγια μεγάλα, «παχιά» που λέγανε και παλιότερα, μεγαλοστομίες που ξεστομίζονται εύκολα, αβασάνιστα και πριν καλά – καλά το καταλάβεις έχουν γίνει αέρας, έχουν βγάλει φτερά κι έχουν πετάξει μακριά. Στη λήθη… Ή και στον κάλαθο των αχρήστων, όπου μάλλον πάντα για εκεί προορίζονταν, και το χειρότερο, το πιο πικρό και πλημμυρισμένο ειρωνεία, είναι πως αυτό το ήξεραν πάρα πολύ καλά αυτοί που τα ξεστόμιζαν.
Λόγια… Έπεα πτερόεντα, που λέει και η γνωστή φράση. Που… πετούν σε όλη την πορεία της ιστορίας, από αρχαιοτάτων χρόνων, όχι μόνο τούτου του τόπου αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Θα μπορούσα να απαριθμώ λέξεις μεγαλεπίβολες, φανταχτερές και απολύτως κούφιες, που πέταξαν μακριά σαν να μην είχαν ποτέ ειπωθεί, και το κυριότερο, χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ, από ντόπιους και ξένους, σε πλήθος από τους σταθμούς της πορείας μας στα μονοπάτια της ιστορίας και του χωροχρόνου. Δεν υπάρχει λόγος. Είναι όλα καταγεγραμμένα στα κιτάπια της μνήμης και της ιστορίας. Και πονάνε. ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Γιατί θα έπρεπε να θυμόμαστε. Να μην ξεχνάμε. Θα έπρεπε…
Και κάτι ακόμα. Μια και λέμε για… λόγια. Για δηλώσεις. Για λόγια που δεν πέταξαν στον αέρα αλλά έμειναν να στοιχειώνουν στο διηνεκές για το πόσο λίγοι μπορούν να είναι οι ταγοί που εξουσιάζονται από άλλους. Μέρα που είναι. 31 Ιανουαρίου. 28 χρόνια μετά. Από εκείνη τη ματωμένη νύχτα στα Ίμια. Λόγια για σημαίες που τις πήρε ο αέρας και πέταξαν, για βλάβες και κακοκαιρίες, για ευχαριστώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Λόγια. Και τρεις νεκροί.
