Τις πρόσφατες δύο προεκλογικές περιόδους, βουλευτικές και αυτοδιοικητικές, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να τις ζήσω από άλλο μετερίζι, διαφορετικό από εκείνου του απλού πολίτη και ψηφοφόρου.
Ένα μετερίζι που μου επέτρεψε να δω πολλά με άλλη ματιά, με άλλη γνώση κι εμπειρία, από άλλο πρίσμα πια και με πλήθος νέες, διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Ίσως και με άλλη ωριμότητα, που την οφείλω ακριβώς σε αυτήν εμπειρία και την αποκτηθείσα γνώση που μου την έδωσε απλόχερα η καθημερινή τριβή με τα τεκταινόμενα στο χώρο της κεντρικής αλλά και της αυτοδιοικητικής πολιτικής σκηνής. Σε αυτό που συχνά λέγεται πολιτικό τοπίο. Τον κατεξοχήν χώρο δράσης και ύπαρξης των πολιτικών και των πολιτευόμενων. Αλλά και του περιβάλλοντός τους.
Σε αυτό το διάστημα, λοιπόν, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να κοιτάζει τα μάτια όσων επέλεξαν να πάρουν αυτό το δρόμο, το δρόμο της έκθεσης στα κοινά. Και επιμένω στο επέλεξαν, δε θα χρησιμοποιήσω το ρήμα οδηγήθηκαν, κανείς που δεν του το κελεύουν τα μέσα κίνητρα, τα όποια μέσα κίνητρα δεν έχει τύχη σε αυτόν τον άγριο χώρο. Γιατί, ναι, έτσι είναι πια, άγριος. Πολύ πιο άγριος και αδυσώπητος από το παρελθόν. Κοίταζα βλέμματα, για να επανέλθω, είτε σε φωτογραφίες, ανθρώπων που είναι τώρα παρόντες στο πολιτικό προσκήνιο ή και χρόνια δεκαετίες πριν, που ίσως έχουν φύγει ακόμα και από τούτη ζωή πια, η αναδρομή, βλέπετε, στην Ιστορία ποτέ δεν έβλαψε, μόνο ωφελεί, είτε διά ζώσης, όταν αυτό ήταν εφικτό. Και για να εξηγούμε, συνειδητότατα επέλεξα τα βλέμματα. Τα μάτια εξαιρετικά σπάνια ψεύδονται, σε απόλυτη αντίθεση με τα λόγια και τις συμπεριφορές, ακόμα – ακόμα και με τις ίδιες τις πράξεις, που μπορούν πολύ εύκολα και επιτήδεια να είναι προσποιητές και κατασκευασμένες.
Ο λόγος; Αναζητούσα, με την όποια αντίληψη, την όποια ενσυναίσθηση μπορεί να διαθέτω, προσπαθούσα να ανιχνεύσω, να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω αυτά ακριβώς τα μέσα κίνητρα στα οποία αναφέρθηκα πριν. Αυτά που ωθούν κάποιον να ασχοληθεί με την πολιτική. Συνειδητά, μετά από σκέψη και περισυλλογή, υπολογιστικά, συναισθηματικά ή ακόμα και απολύτως ορμέμφυτα, να αγγίζουν το χώρο του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου ακόμα.
Διάθεση προσφοράς, λοιπόν, ή φιλοδοξία; Αυτό είναι το μέγα ερώτημα με λίγες και σαφείς λέξεις. Ανάγκη να θέσεις τον εαυτό σου στην υπηρεσία του τόπου, της πατρίδας και του συνανθρώπου ή εγωισμός, δίψα για προβολή και φιλοδοξία;
Κι όταν λέω φιλοδοξία δεν εννοώ σε καμία περίπτωση εκείνη την δικαιολογημένη και σε ένα βαθμό υγιή διάθεση να γίνεις καλύτερος, επαρκέστερος σε αυτό με το οποίο αποφάσισες να καταπιαστείς και να αφιερωθείς. Όχι. Μιλάω για εκείνη τη φιλοδοξία για την οποία ο Νικολό Μακιαβέλι, ο συγγραφέας του πληρέστερου, ίσως, εγχειριδίου εξουσίας και επιβολής, του εμβληματικού «Ηγεμόνα», είπε:
«Η φιλοδοξία είναι τόσο δυνατό πάθος, που όσο ψηλά και αν φθάσει κανείς δεν είναι ικανοποιημένος».
Για εκείνη για την οποία οι άνθρωποι, οι ψυχές και οι συνειδήσεις τους είναι, απλά και στυγνά, αντικείμενα προς χρήση και εκμετάλλευση για την επίτευξη των στόχων και των σκοπών της. Κι επειδή από την αρχαιότητα, από την Αρχαία Αθήνα όπου γεννήθηκε, το θέατρο ήταν σχολείο, με την κυριολεκτική και όχι τη μεταφορική έννοια της λέξης, μιλάω για εκείνη που έβαψε στο αίμα τα χέρια του στρατηγού και της λαίδης Μακμπέθ, όπως ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο λεγόμενο «καταραμένο» ομώνυμο έργο του μέσα από το μύθο παρουσιάζει ανάγλυφα μπροστά στα μάτια μας την ωμή πραγματικότητα.
