Και πάλι σε τροχιά κακοκαιρίας οι τελευταίες ημέρες. Βαρομετρικό χαμηλό, λένε. Που φέρνει βροχές, υετό ή επιστημονικά η υγρασία της ατμόσφαιρας, συγκεντρωμένη στα σύννεφα με τη μορφή υδρατμών υγροποιείται και πέφτει με μορφή σταγόνων, καταιγίδες, ανέμους, έως και θυελλώδεις, μπορεί και χαλαζόπτωση. Και χιόνια. Αλλά όχι εδώ. Στην περιοχή μας. Όχι πως αν ερχόταν χιονόπτωση θα το “έστρωνε” γερά, που λέει κι η φράση.
Λίγα χιλιόμετρα απέχει η θάλασσα, και αν εξαιρέσεις τα ορεινά του Νομού, εδώ στα πεδινά χιονονιφάδα βλέπουμε σπάνια κι αυτό με μικρή ένταση.
Ζώντας και μεγαλώνοντας σε αυτή την πόλη, με θυμάμαι πιτσιρίκι, μάλλον τριών ή τεσσάρων ετών, θα σας γελάσω, να ξυπνάω ένα πολύ κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, να κοιτάζω έξω από τη μπαλκονόπορτα του ορόφου του σπιτιού που νοικιάζαμε τότε, ψηλά στην οδό Αρχαίας Ήλιδος, και να βλέπω έκπληκτη το μπαλκόνι, τα απέναντι μαγαζιά, το δικό μας και τα γειτονικά, την άσφαλτο και τα πεζοδρόμια λευκοστόλιστα σαν νυφούλες!
Χιόνι! Κατά τον ορισμό, υετός που οι σταγόνες του, λόγω της πολύ χαμηλής θερμοκρασίας στην ατμόσφαιρα, πέφτουν με μορφή κρυστάλλων.
Αυτό που μέχρι τότε υπήρχε για μένα μόνο στην ασπρόμαυρη οθόνη της τηλεόρασης, ως μια μακρινή εικόνα ή πλάνο ταινίας, ήταν εκεί, μπροστά μου. Άντε τώρα να με συγκρατήσουν από το να βγω με τις πυτζάμες στο λιακωτό που είχε το σπίτι και στη ταράτσα του γειτονικού μαγαζιού που επικοινωνούσαν για να εκπληρώσω το παιδικό μου απωθημένο. Ποιο ήταν αυτό; Ένας χιονάνθρωπος!!!
Τελικά ο χιονάνθρωπος σμιλεύτηκε, δε μπορούσαν να πουν και όχι μπροστά στο παιδικό πεισμάτωμα, χωρίς να παραλείψουν βέβαια να με ντύσουν “κρεμμύδι”, όπως λέει αυτή η παλιά γνωστή φράση, με πουλόβερ, μπουφάν, σκουφιά, κασκόλ και γάντια για να μην κρυολογήσω.
Φυσικά η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Πολύ γρήγορα πέρασε το καιρικό φαινόμενο, ήλιος εμφανίστηκε και χωρίς να το συζητάει καν έλιωσε με συνοπτικές διαδικασίες τους λίγους πόντους χιόνι που είχαν απαλά αγκαλιάσει το τοπίο.
Αλήθεια, το έχετε παρατηρήσει πόσο πιο όμορφα φαίνονται όλα όταν είναι χιονισμένα; Μάλλον οι μικρές, ντελικάτες και πανέμορφες, σαν μικρά έργα τέχνης, χιονονιφάδες έχουν την ευλογία να δίνουν την ομορφιά τους σε ό,τι αγκαλιάσουν.
Χρόνια και χρόνια πέρασαν. Και όχι, πολλά και δύσκολα φαινόμενα μας επιφύλασσε ο καιρός. Βροχές ασταμάτητες, ημερών ή και εβδομάδας και βάλε, γνωστή άλλωστε, η φράση “εδώ όταν αρχίσει να βρέχει ξεχνάει να σταματήσει”. Για κάποιο λόγο μένουν στην παράδοση αυτά, από παρατήρηση δεκαετιών ή και αιώνων. Ακόμα και πλημμύρες σε υπόγεια στο κέντρο της πόλης από τους δρόμους που κατέβαιναν σαν ποτάμια φουσκωμένα. Ε, και τα φρεάτια που είτε από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή είτε από όλους εμάς βρίσκονται βουλωμένα έβαλαν κι αυτά το χεράκι τους.
Όσο για ανέμους… και ανεμοστρόβιλους… Έχουμε να θυμόμαστε τμήμα στεγάστρου να ίπταται και να καταλήγει κοντά στο Λαζαράκειο, θερμοκήπια που διαλύονταν στα εξ ων συνετέθη φέρνοντας σε απόγνωση τους παραγωγούς, δέντρα να ξεριζώνονται. Σαν τώρα θυμάμαι εκείνο το πλατάνι που βρισκόταν στην αυλή του 1ου Λυκείου, και μαζί με πολλά από τα κεραμίδια του νέου, τότε, κτιρίου έγιναν ιπτάμενα. Μάλιστα ο πλάτανος προσγειώθηκε πολλά μέτρα μακριά, σε αυλή σπιτιού.
Και φυσικά, υπάρχει και το χαλάζι… Ένας από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους των αγροτών. Δε θα ξεχάσω ποτέ, μαθήτρια Λυκείου τότε, Δευτέρας ή Τρίτης τάξης, όταν η χαλαζόπτωση ήταν τόσο έντονη και το στρωμένο στην πόλη χαλάζι τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω τη διαδρομή από την Αρχαίας Ήλιδος ως την αρχή της Λεωφόρου, όπου βρισκόταν το Φροντιστήριο.
Χιόνι όμως;
Φαντάζεστε πόσο πρωτόγνωρο ήταν για μένα όταν, όντας φοιτήτρια στην Αθήνα, όχι απλώς είδα χιόνι, και μάλιστα πολύ, αλλά βρέθηκα πέντε ημέρες αποκλεισμένη στα Τουρκοβούνια, εκεί ήταν το σπίτι που έμενα. Αλλά ακόμα κι όταν καταφέραμε να ξεμυτίσουμε ήταν αδύνατο να περπατήσεις τους ανηφορικούς και κατηφορικούς δρόμους που το παγωμένο χιόνι είχε μετατρέψει σε κεκλιμένα παγοδρόμια. Μάλιστα, αυτόν με την πιο απότομη κλίση, Μαυρομάτη λεγόταν αυτός ο δρόμος, τον αποκαλούσαμε αστειευόμενη πίστα χιονοδρομικού!
Τότε, βέβαια, δεν ήξερα ότι χρόνια αργότερα, εν έτει 2017, θα ερχόταν η ώρα που θα έβλεπα χιονισμένη ακόμα και την αμμουδιά της Κουρούτας!
Αναμνήσεις… Γιατί ακόμα και τα μετεωρολογικά συμβαίνοντα, ακόμα κι αυτά, είναι δεμένα με τις μνήμες και τις ζωές μας.Ήδη μετράει ζημιές αυτή η κακοκαιρία… Μακάρι να σταματήσουν εδώ. Είναι τόσα τα δύσκολα στην κάθε μέρα, ας μην προστεθούν κι άλλα.
Αλήθεια, αυτή δεν τη βάφτισαν οι μετεωρολόγοι;;;
