12 Αυγούστου αύριο κι είναι η μέρα που στον ουρανό, στη μεγαλύτερή της ένταση, με όλη τη φόρα και την ορμή του άρχοντα του Ολύμπου, αιώνες και αιώνες μετά, θα φανερωθεί και θα αστραφτολογίσει το μαύρο του νυχτερινού ουρανού εκείνη η χρυσή βροχή. Εκείνη που τη μορφή της πήρε ο Δίας, ο πατέρας των Θεών, για να ενωθεί με τη Δανάη. Εκείνη τη χρυσή βροχή που όταν τα μάτια ταξιδεύουν στον μαύρο του ουρανού της νύχτας είναι σαν να πηγάζει, να γεννιέται από εκεί που κατοικεί ο Περσέας, το παιδί αυτής της ένωσης. Το παιδί που το φοβήθηκαν, το φοβήθηκε ακόμα και ο παππούς του. Το παιδί που είχε τόσο θάρρος και ανδρεία που ούτε η τρομακτική Μέδουσα δεν κατάφερε να του αντισταθεί.
Αλλά υπάρχει και η επιστημονική πλευρά της ιστορίας. Κάθε χρόνο η τροχιά του πλανήτη που μας φιλοξενεί, ο δρόμος του πλανήτη Γη διασταυρώνεται με τα απομεινάρια του κομήτη 109P Swift – Tuttle. Σκόνη ή μικρά κομματάκια ύλης που αφήνει στο διάβα της η ουρά του κομήτη καθώς ταξιδεύει στο άπειρο. Αυτά τα σωματίδια ύλης εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με τεράστιες ταχύτητες και καίγονται, γίνονται πεφταστέρια. Κάποια από εκείνα τα φωτεινά σημεία που εγκαταλείποντας τον ουρανό με τα ολόφωτα σημάδια τους να χαρακώνουν το σκοτάδι κουβάλησαν στις τροχιές τους τόσες και τόσες ευχές και αποθυμιές ανθρώπων στο πέρασμα των αιώνων, ευχές που μετρούν τόσες χιλιετίες όσες και αυτές που έχουν περάσει από τότε που οι άνθρωποι έστρεψαν για πρώτη φορά τα μάτια και τις ψυχές τους στον ουρανό. Κι αυτά τα συγκεκριμένα πεφταστέρια λέγονται Περσείδες, λόγω του ότι φαίνεται να έρχονται από τον αστερισμό του Περσέα. Φέτος ο ουρανός θα είναι σχεδόν ασέληνος όταν η φωτεινή βροχή φτάσει στο μέγιστό της. Το φεγγάρι θα δύσει γύρω στα μεσάνυχτα, θα πάρει το φως του και θα αφήσει τον ουρανό σκοτεινό, με τη φωτεινή βροχή να πρωταγωνιστεί μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες. Η χρυσή βροχή, που ονομάστηκε έτσι λες και η μοίρα το ‘θελε να θυμίζει στην αιωνιότητα εκείνη τη χρυσή βροχή που παιδί της και της Δανάης ήταν ο Περσέας.
Ο Περσέας… Τι ιστορία και η δική του, αλήθεια…
Ο βασιλιάς του Άργους Ακρίσιος άκουσε την μεγάλη Ιέρεια, του Απόλλωνα τη μάντισσα, την Πυθία να του λέει πως θα τον σκότωνε ο εγγονός του. Για να αντιμετωπίσει αυτό το φόβο, κλείνει την κόρη του, Δανάη, σ’ ένα υπόγειο για να μην βρεθεί ποτέ με άντρα. Ο Δίας, όμως, που τη είχε δει και την ποθούσε, ήταν αυτή η φύση του άρχοντα του Ολύμπου, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, πήγε κοντά της και… εννιά μήνες μετά γεννήθηκε ο Περσέας.
Η οργή του Ακρισίου όταν μετά από 3 – 4 χρόνια μετά ανακάλυψε τη συντελεσμένη γέννηση του εγγονού που τόσο φοβόταν, συντριπτική. Κλείνει την Δανάη και τον Περσέα σ’ ένα κιβώτιο και τους πετάει στη θάλασσα. Όμως εκείνη τους σπλαχνίστηκε και ζωντανούς τους πήγε ως τη Σέριφο, που το βασιλιά της τον έλεγαν Πολυδέκτη. Στη θέα της Δανάης μαγεύτηκε. Όμως ο γιος της είναι εμπόδιο για εκείνον. Ο ιδανικός τρόπος να απαλλαγεί από εκείνον; Μια αδιανόητη, μια ακατόρθωτη αποστολή. Που σχεδόν με βεβαιότητα θα του στερούσε τη ζωή. Το κεφάλι ενός από τα πιο αποτρόπαια τέρατα απαίτησε ο Πολυδέκτης. Το κεφάλι της μυθικής Μέδουσας.
Η Μέδουσα ήταν η μόνη από τις αδελφές της τις Γοργόνες που ήταν θνητή. Ήταν εκείνη που όποιον συναντούσε η ματιά της τον μετέτρεπε σε ένα κομμάτι πέτρα.
Χαμένος θα σκεφτόταν κανείς. Μα οι Θεοί είχαν άλλη γνώμη. Η Αθηνά του δίνει την ασπίδα της και τη συμβουλή να μην την κοιτάξει ποτέ πάρα μόνο το είδωλό της πάνω στην αστραφτερή θεϊκή ασπίδα, Από τον Άδη το κράνος που τον κάνει αόρατο, το ξίφος του Κυνός και τα φτερωτά σανδάλια του τού δίνει ο ίδιος ο Ερμής. Ο δρόμος του τον βγάζει κοντά στη χώρα του Άδη, στο τέλος του πάνω κόσμου, στον κήπο των Εσπερίδων. Κι εκεί πρέπει να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει τις τρεις γριές, τις Γραίες που και οι τρεις έχουν ένα μάτι, που κάθε φορά το παίρνει εκείνη που φυλάει το πέρασμα. Τη στιγμή που η μία το δίνει στην άλλη, ο Περσέας το αρπάζει. Για να τους το επιστρέψει αξιώνει τον τόπο που κατοικούν οι Γοργόνες. Αξιώνει το δρόμο που βγάζει στη Μέδουσα. Στην αποστολή που ανέλαβε να φέρει σε πέρας.
Αόρατος, ιπτάμενος και προστατευμένος από την ασπίδα της Αθηνάς και τη γενναιότητά του για όπλο γρήγορα το κεφάλι που πέτρωνε σε κάθε βλέμμα του βρίσκεται στο σάκο του. Από το αίμα που σταλάζει στα νερά της θάλασσας γεννιέται το υπέροχο άλογο, ο Πήγασος, ο φτερωτός «γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας. Στην πλάτη του ανεβασμένος ο Περσέας αποδρά και σώζεται από τις αδελφές της Μέδουσας που τον καταδιώκουν.
Στη χώρα που σήμερα βρίσκεται περίπου η Αιθιοπία η μοίρα του επιφύλασσε την Ανδρομέδα. Κόρη του Κηφέα που αλυσοδεμένη προσφερόταν σαν θύμα στο τέρας που ερήμωνε τη χώρα γιατί η Κασσιόπεια, η γυναίκα του Κηφέα είχε παινευτεί ότι ήταν πιο όμορφη απ’ τις Νηρηίδες, γεγονός που εξόργισε τον Ποσειδώνα κι έστειλε το τέρας.
Με την Ανδρομέδα ελεύθερη, μαζί του πια, και το τέρας νεκρό, ο Περσέας επιστρέφει στη Σέριφο. Και η μοίρα του Πολυδέκτη είναι η ίδια που επεφύλασσε πάντα η τρομακτική θωρειά της Μέδουσας. Έγινε κι εκείνος ένα κομμάτι πέτρα.
Το κεφάλι της Μέδουσας πήρε τη θέση του στην ασπίδα της Αθηνάς, εκεί είναι πάντα στο κέντρο της ασπίδας.
Αλλά επειδή η μοίρα δεν αφήνει χρωστούμενα, υπήρχε κι ένας χρησμός να βγει αληθινός. Ο Περσέας γύρισε στο Άργος και σε έναν αγώνα πεντάθλου έριξε τον δίσκο τόσο δυνατά που κατά λάθος σκότωσε τον παππού του. Έφτανε αυτό για να μη δεχτεί να τον διαδεχθεί. Ο τόπος πόυ τον περίμενε ήταν η Τίρυνθα.
Όμως τον περίμενε και ο ουρανός. Εκεί πήγε από τους Θεούς σταλμένος όταν τελείωσε τιε μέρες του σε τούτη τη γη.
Εκεί από όπου έρχονται τέτοιες νύχτες κάθε χρόνο οι Περσείδες.
