Ήταν τέτοιες μέρες…
2380 χρόνια πριν…
Το αρχαίο αττικό ημερολόγιο έδειχνε έξι του μήνα Εκατομβαιώνα, που στο Μακεδονικό ημερολόγιο αντιστοιχούσε στον μήνα που ονομαζόταν Λώος.
Νύχτα…
Νύχτα βαθιά, ολόσπαρτη από κεραυνούς και πάνω στο ανάκτορο της Πέλλας ήρθαν και κάθισαν δυο αετοί από τον Όλυμπο…
Ο Αρίστανδρος, ο μάντης από την Τελμησσό μετρούσε τα σημάδια… Τα αφουγκραζόταν…
Όπως είχε κάνει όταν η Ολυμπιάδα, η βασίλισσα, η μάγισσα, η ιέρεια των Καβειρίων Μυστηρίων, εκεί που η μοίρα το ήθελε να γνωρίσει το Φίλιππο, μύστης κι εκείνος, είδε την παραμονή του γάμου της έναν κεραυνό να έρχεται από τον ουρανό και να χτυπάει την κοιλιά της. Και έπειτα να εξακοντίζεται μακριά. Μακριά. Εκεί που δεν τον έπιανε πια μάτι ανθρώπου. Στα πέρατα του κόσμου…
Όπως είχε κάνει όταν ο Φίλιππος είδε, λίγους μήνες μετά, να σφραγίζει την κοιλιά της Ολυμπιάδας με κερί και το σημάδι της σφραγίδας ήταν ένα λιοντάρι. Ο Φίλιππος. Ο βασιλιάς. Ο φωτισμένος Ηγέτης. Εκείνος που έπρεπε να υπάρξει για να ετοιμάσει το δρόμο. Να ανοίξει το δρόμο. Για όσα έπρεπε, ήταν ταχθεί να γίνουν…
Ήταν προχωρημένη, βαθιά εκείνη η νύχτα όταν, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ο Ηρόστρατος τύλιξε στις φλόγες ένα από τα Επτά Αρχαία Θαύματα. Το Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο. Είπε πως ήθελε να μείνει το όνομά του στην ιστορία, γι’ αυτό το έκανε. Δεν ήξερε όμως πως στην ιστορία ως την αιωνιότητα θα έμενε εκείνος που θα ερχόταν σε τούτο τον κόσμο εκείνη την ίδια νύχτα. Που εκείνη η φωτιά ήταν σαν να σηματοδοτούσε ότι η ιστορία εκείνη τη νύχτα έμπαινε σε άλλη τροχιά.
Αλλά αυτό ο Αρίστανδρος δεν το ήξερε όταν μετρούσε τα σημάδια, τις ώρες, τα λεπτά.
Τα σημάδια και τις στιγμές μέχρι που, σε εκείνο το ανάκτορο της Πέλλας άνοιξε τα μάτια του εκείνος που έμελλε να αλλάξει το πρόσωπο του κόσμου. Τη ζωή και τη μοίρα των ανθρώπων. Τη ροή της Ιστορίας.
Εκείνος που παιδί ακόμα έκανε συνοδοιπόρο το πιο άγριο άλογο του καιρού του.
Εκείνος που έμαθε πολλά από τον Αριστοτέλη στο οροπέδιο, στη Σχολή της Μίεζας, κι ας ήξερε ήδη τόσα.
Εκείνος που 20 ετών έχασε έναν πατέρα και άκουσε, την ίδια σχεδόν στιγμή, μέσα στο περιστήλιο του Ανακτόρου των Αιγών, τους Μακεδόνες, μέσα στον εκκωφαντικό κρότο από τα δόρατα και τα σπαθιά που χτυπούσαν τις ασπίδες, να τον αποκαλούν βασιλιά τους.
Εκείνος που έφυγε ένα πρωί με 50.000 πεζούς και 6.000 ιππείς για το ταξίδι που έπρεπε να γίνει. Κρατώντας για τον εαυτό του μόνο την ελπίδα. Το ταξίδι από το οποίο δε θα επέστρεφε ποτέ.
Εκείνος που ηγήθηκε του στρατού που δεν νικήθηκε ποτέ.
Εκείνος που έφτασε ζωντανός στην έρημο της Σίβα, στο Μαντείο του Άμμωνα Δία ψάχνοντας κάτι που εκείνος μόνο γνωρίζει.
Εκείνος που θεμελίωσε πόλεις που χιλιάδες χρόνια μετά ζουν ακόμα. Με κορυφαία την Αλεξάνδρεια.
Εκείνος που καλπάζοντας ακούραστα χιλιάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα διέτρεξε όλη την Ασία, δημιούργησε την συγκλονιστική Ελληνιστική Οικουμένη που ακόμα και οι πέτρες μνημείων και ανασκαφών μιλούν γι’ αυτή σε όποιο σημείο της διαδρομής του κι αν βρεθείς.
Εκείνος που σεβάστηκε και τίμησε τους λαούς που βρήκε στο διάβα τους.
Εκείνος που αγαπήθηκε, λατρεύτηκε, κατοίκησε στις ψυχές των ανθρώπων, κρατώντας τον ολοζώντανο στη συλλογική μνήμη χιλιάδες χρόνια μετά.
Εκείνος που μιλώντας με την ψυχή του την ίδια, στην Ώπη, στα βάθη της Ασίας, κέρδισε και πάλι την ψυχή, την καρδιά και τη συνείδηση των κουρασμένων και δύσπιστων Μακεδόνων.
Εκείνος που το κορμί του ήταν γεμάτο από τραύματα από το κεφάλι ως τα πόδια, όλα μπροστά και κανένα στην πλάτη.
Εκείνος που, όταν η Σισύγαμβρις, μητέρα του Δαρείου έμαθε το θάνατό του συντετριμμένη αρνήθηκε να φάει και να πιει οτιδήποτε πια και πέθανε μετά από λίγες ημέρες.
Εκείνος που τον Ιούνιο του 323 π.Χ., στα 33 του χρόνια, ήταν η ώρα να φύγει.
Εκείνος που θα αποκαλείται ως την αιωνιότητα Μέγας.
Ο Αλέξανδρος.
