Πάντα οι άνθρωποι έστρεφαν τα μάτια στον ουρανό. Στα άστρα. Στο φεγγάρι. Σε όλα εκείνα τα μυστηριακά που τους κλέβουν τη ματιά και τους ταξιδεύουν την ψυχή και τη φαντασία.
Η πανσέληνος, το ολόγιομο φεγγάρι έχει πάντα πρωταγωνιστική θέση στο ταξίδι στο στερέωμα του ουρανού. Ποτέ δε θα πάψει να γοητεύει, να μαγεύει τους ανθρώπους, ούτε πλήθος μύθων, δοξασιών, θρύλων να γεννιούνται και να θεριεύουν με το ασημένιο φως της.
Μάιος, λοιπόν, και το ολόγιομο φεγγάρι του λέγεται Πανσέληνος των Λουλουδιών. Ο λόγος προφανής. Ο Μάιος είναι ο κατεξοχήν μήνας που η Άνοιξη, η ολάνθιστη εποχή, βρίσκεται στην κορύφωσή της.
Κι αν αναρωτιέστε από πού έρχονται τα ονόματα των πανσελήνων, η απάντηση βρίσκεται στους Ινδιάνους της Αμερικής και του Καναδά, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο περιέγραφαν φυσικά φαινόμενα ή τις αλλαγές στη χλωρίδα και την πανίδα στις διάφορες εποχές του έτους.
Αυτό, όμως, λίγο πολύ είναι συνηθισμένο πια. Στην πανσέληνο του Μαΐου, που έγινε τη νύχτα της Πέμπτης 23 του μήνα, θα συμβεί και ένα άλλο γοητευτικό γεγονός.
Το φεγγάρι θα βρεθεί πολύ κοντά, σε σύζευξη όπως λέγεται, με το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Σκορπιού, το 15ο λαμπρότερο στο στερέωμα και το 2ο μεγαλύτερο του ουράνιου θόλου. Τον κόκκινο υπεργίγαντα που ανταγωνιζόταν σε λαμπρότητα τον κόκκινο πλανήτη, τον Άρη. Γι’ αυτό και στην αρχαιότητα τον ονόμασαν ακριβώς εξαιτίας αυτού. Και το όνομα αυτού, Αντάρης. Αντίζηλος δηλαδή του Άρη.
Σε όλα τα σχέδια των αστερισμών ο Αντάρης αντιπροσωπεύει την καρδιά του Σκορπιού. Και κατείχε θέση στις κοσμοθεωρίες και τις θεολογίες αρχαίων λαών.
Για τους Κινέζους ήταν το Άστρο της Φωτιάς. Για τους Πέρσες ήταν ένα από τα τέσσερα «Βασιλικά Άστρα» και τον θεωρούσαν ως το φρουρό των ουρανών. Αλλά και για τους Αιγύπτιους ο Αντάρης ήταν ιερός αφού σχετιζόταν με ένα από τα «πρόσωπα» της θεάς Ίσιδας και της θεάς Σελκέτ, πολλοί ναοί της οποίας ήσαν προσανατολισμένοι προς την ανατολή του κατά την φθινοπωρινή ισημερία της τρίτης π.Χ. χιλιετίας. Λέγεται μάλιστα ότι και ο Άγγλος αρχαιολόγος F. C. Penrose είχε εντοπίσει ορισμένους πανάρχαιους ελληνικούς ναούς που είχαν προσανατολισμό τα σημεία ανατολής και δύσης του Αντάρη κατά την εαρινή ισημερία, την ημέρα δηλαδή που αρχίζει η Άνοιξη. Τέτοιοι ναοί αναφέρονται ότι ήταν το Ηραίον στο Άργος, που υπολογίζεται ότι χτίστηκε το 1760 π.Χ., το Ερέχθειο στην Αθήνα από το 1070 π.Χ., ένας ναός του Δία στην Αίγινα, κι ένας παλαιός ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς που ανοικοδομήθηκε το 630 π.Χ.
Αστρονομικά τώρα, ο Αντάρης ανήκει στην κατηγορία των ερυθρών υπεργιγάντων και έχει μάζα δεκαπέντε φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, 850 φορές μεγαλύτερη διάμετρο και είναι 10.000 φορές πιο φωτεινός. Βρίσκεται περίπου 550 έτη φωτός μακριά μας. Ο Αντάρης οδεύει στο τέλος της πορείας του, ο αστρικός του θάνατος βρίσκεται κοντά, πάντα μιλώντας σε μεγέθη συμπαντικά, και όπως τα άστρα του είδους του, το τέλος θα έρθει με αυτό που ονομάζεται απλά σουπερνόβα, ή αλλιώς έκρηξη υπερκαινοφανούς. Από εκεί και έπειτα είτε θα μετατραπεί σε ένα αστέρι νετρονίων είτε, που είναι και το πιο πιθανό, θα καταπέσει και θα μετατραπεί σε ένα από τα σκοτεινά αντικείμενα που πλανώνται στο άπειρο κι η βαρυτική τους έλξη είναι τέτοια που μέσα τους χάνεται ακόμα και το ίδιο το φως. Μια μαύρη τρύπα.
