Υπάρχει μια λέξη. Για την ακρίβεια, είναι όνομα. Όνομα τοποθεσίας και χωριού.
Η λέξη είναι Μιχαήλιον.
Κι αν η σκέψη σας πήγε σε εκείνον, έχετε δίκιο.
Σε εκείνον που ίσως ήταν που οδηγούσε τα βήματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου όταν οριοθετούσε την Πόλη, τότε που τον ρώτησαν, “πότε θα σταματήσουμε;”, κι αυτός απάντησε, “όταν σταματήσει εκείνος που προχωράει μπροστά μου”. Ποιος μπορεί να ξέρει; Ο Αυτοκράτορας δεν είπε σε κανέναν ποιος στην πραγματικότητα χάραζε τα όρια της Πόλης των Πόλεων.
Σε εκείνον που πολλοί από όσους ζούσαν ή περνούσαν από τον συγκεκριμένο τόπο τον έβλεπαν. Παρόντα. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μιλούσαν για τη θεραπεία που χάριζε σε αυτούς που την είχαν ανάγκη.
Σε εκείνον που κάποιοι λένε πώς όταν οι Άβαροι πολιορκούσαν την Πόλη, πήγε και βρήκε τον βασιλιά τους και τον πρόσταξε να λύσει την πολιορκία.
Ο τόπος λεγόταν Μιχαήλιον… για χάρη και τιμή εκείνου. Του Αρχαγγέλου.
Ο τόπος που η αρχαία του ονομασία, που διατηρήθηκε ως τα παλαιοχριστιανικά χρόνια ήταν Εστίαι. Ο τόπος που αργότερα ονομάστηκε Μέγα Ρεύμα, μια από τις σημαντικότερες και ιστορικές περιοχές της Κωνσταντινούπολης. Ο τόπος που οι Οθωμανοί ονόμασαν Αρναούτκιοϊ, επειδή εγκατέστησαν Αρβανίτες καθώς και Αλβανούς αιχμαλώτους.
Το Μέγα Ρεύμα που πάντα είναι ταυτισμένο με τον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Ο πρώτος Ναός οικοδομήθηκε από τον ίδιο το Μέγα Κωνσταντίνο, και έφερε το όνομα Ναός του Αρχαγγέλου. Για εκείνον. Λίγο αργότερα, το Μιχαήλιον άρχισαν να το αποκαλούν και Χώρα των Ασωμάτων.
Ο Ναός οικοδομήθηκε ξανά τον 6ο αιώνα από τον Ιουστινιανό κι ήταν περικαλλής και ξακουστός. Με μικρές επισκευές, απαραίτητες στο πέρασμα των αιώνων, η πορεία του έφτασε ως την Άλωση.
Τότε, το 1452, ήταν από τα πρώτα “θύματα” της πολιορκίας του Μωάμεθ του Πορθητή. Εξαιτίας του ότι βρισκόταν μακριά από τα τείχη, οι Οθωμανοί τον κατέστρεψαν και με το διαλυμένο υλικό έχτισαν φρούριο στον τόπο του Μιχαηλίου, που βρισκόταν στο ακρωτήριο της Ευρωπαϊκής ακτής του Βοσπόρου.
Η επόμενη μαρτυρία για την ύπαρξη Ναού του Αρχαγγέλου ανάγεται σε περιηγητές περίπου 126 χρόνια μετά την Άλωση, που μιλούν για ένα μικρό Ναό στον τόπο αυτό.
Ο Ιερός Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών κτίζεται πολύ αργότερα αλλά και τότε δε λείπουν οι “περιπέτειες”. Το 1677 ο Ναός ανακαινίζεται. Μια πυρκαγιά, όμως, θα έρθει να του προξενήσει μεγάλες ζημιές. Εργασίες επισκευής γίνονται το 1796 και το 1799.
Επόμενο χτύπημα ένας ισχυρός σεισμός που θα τον καταστρέψει. Στην ανοικοδόμηση τα έτη 1896 έως 1899 είναι που οι Ταξιάρχες αποκτούν τη σημερινή τους μορφή και είναι ο μεγαλύτερος Ναός στο Μέγα Ρεύμα.
Στο Μιχαήλιον.
