Σαν όνειρο εμφανίστηκε, σαν το όνειρο της ζωής μας, σαν η πιο όμορφη εικόνα που θα μας συνόδευε για πάντα. Αλλά το όνειρο μετασχηματιζόταν απότομα χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε.
Ίσως γιατί κάθε όνειρο να θέλει τα ριζώματά του στην πραγματικότητα˙ αλλά όχι υπήρχαν αυτά και μάλιστα άφθονα και ισχυρά. Ίσως γιατί δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε, να αντιμετωπίσουμε την πρώτη των πρώτων προκλήσεων της ζωής μας. Ίσως γιατί ήταν ένα όνειρο μοιρασμένο και ήθελε την ταυτόχρονη και ενιαία έκφρασή του…
Πώς όμως ένα όνειρο γίνεται εφιάλτης;
Πώς μεταμορφώνεται το πιο όμορφο είδωλό μας σε μαύρη άβυσσο που απειλεί να καταπίνει κάθε δυνατότητα να ονειρευτούμε οτιδήποτε άλλο, να στραγγίζει κάθε ικμάδα μας και να μας ερημώνει τους τόπους του συναισθήματος; Είναι το όνειρο που γίνεται από μόνο του μαρτύριο και εφιάλτης ή είναι ο άνθρωπος που του αποδίδει την επαμφοτερίζουσα ερμηνεία του;
Μήπως δεν είναι ούτε όνειρο ούτε εφιάλτης και είναι η δική μας πρόσληψη που κάθε φορά το γεύεται και το προσδιορίζει με την πιο αντιθετική μορφολογία;
Αλλά το ανεξήγητο δεν σταματάει εδώ. Όταν έχεις διαμορφώσει ένα τελικό συμπέρασμα ότι το είδωλό σου δεν ήταν πραγματικά δικό σου και διαπιστώνεις ότι και το είδωλό σου έχει δημιουργήσει το δικό μου είδωλο με τα ίδια ακριβώς υλικά και έχει και αυτό την ίδια απορία, την απορία της ζωής του, πώς να ερμηνεύσεις το κοινό δημιούργημα της απόλυτης ομορφιάς που χάνεται μέσα από τα χέρια μας; Και έρχονται ξανά και ξανά οι καιροί και μας θέτουν το ίδιο ερώτημα: Πώς κάνατε το όνειρο εφιάλτη, πώς μεταμορφώσατε την ομορφιά σε ασκήμια;
Αντί να γίνει το είδωλό μας ταξίδι της κοινής ζωής μας, γίνεται φαντασίωση και ονειροπόληση, φάντασμα και νεύρωση. Κάθε στιγμή συναντιόμαστε στο όνειρό μας και γευόμαστε ταυτόχρονα το φως και το σκοτάδι και μετά η πραγματικότητα μας δίνει όλες τις αποχρώσεις του γκρι με τις σκιές να γίνονται όλο και πιο έντονες όσο περισσότερο φωτίζουμε το είδωλό μας.
Παράλληλες οι κοίτες μας, ποτέ δεν θα συναντηθούν και εμείς συνεχίζουμε χρόνια και χρόνια τώρα να στρέφουμε το νερό των μεγάλων επιθυμιών μας στο ίδιο ποτάμι. Και έρχονται κατά καιρούς οι συναισθηματικές καταιγίδες και ανταριάζουν τα νερά μας και καταστρέφουμε τις ξένες κοίτες της αντικειμενικότητας, αλλά μετά πάλι ξαναγυρίζουμε στην πραγματικότητα και δεν ξέρουμε πόσο μας ανταριάζει και πόσο μας καταλαγιάζει το νερό που πήραμε από την άλλη κοίτη, ποτέ δεν κατανοούμε τι περίπου συμβαίνει, τι ακριβώς μας γίνεται.
Είμαστε έρμαια άγνωστων δυνάμεων ή εμείς δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε το βάρος της απόλυτης ευτυχίας; Και αν δεν μας είχε συμβεί η αποκάλυψη της απόλυτης ομορφιάς, θα μπορούσαμε να ζούμε όπως οι άλλοι. Άμα έχεις πάει έστω και για λίγο στο παράδεισο, έξω απ’ αυτόν παραπατάς, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, τα όνειρά σου γίνονται εφιάλτες. Δεν φταίνε τα όνειρα ούτε και εμείς. Αλλά γιατί να βασανιζόμαστε με ένα μαρτύριο που δεν το προκαλέσαμε εμείς.
Ας μη μας πήγαινε το όνειρό μας στον παράδεισο, αδύναμοι και άβουλοι είμαστε στο ξεσήκωμά του και στους στροβιλισμούς του. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν τόσο κοντά ο παράδεισος – μας ξεγέλασε και αυτή η ιστορία περί της απώλειάς του από το γένος των ανθρώπων –˙ δεν ήταν δίπλα μας, ήταν μέσα μας, η καρδιά μας τον είχε φτιάξει, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, ένα σκίρτημα ήταν, μια έμπνευση, ένα βλέμμα της ψυχής, ένας ολόκληρος απόλυτα προσωπικός κόσμος.
Όνειρο και εφιάλτης μπορεί να είναι και η ίδια η ζωή˙ και είμαστε εμείς οι άνθρωποι που κάθε φορά τη ζυγιάζουμε προς τη μια ή την άλλη πλευρά ή και το πιο σύνηθες κάπου ανάμεσά τους. Αλλά εμείς ελπίζουμε, ότι κάτι ανατρεπτικό θα συμβεί και ο έρωτάς μας θα διώξει τη συννεφιά του εφιάλτη, ότι θα βρει την ολοκλήρωσή του έστω και αν έχουν χαθεί τόσα και τόσα επεισόδια της ζωής μας…
Αλλιώς φανταζόμαστε τις αγάπες που χάνονται˙ κάποια ορατά εμπόδια ήταν πάντα η αιτία. Άλλα μάθαμε για τους τραγικούς ήρωες που θυσιάζονταν στου έρωτα τα παιχνιδίσματα˙ γίνονταν μορφές αθανασίας και ίσως το χαμένο είδωλό τους να το γεύονταν άνθρωποι και άνθρωποι, καιροί και καιροί, και να ξαναζωντάνευε η χαμένη ομορφιά.
Μόνο που εμείς ξέρουμε το χαμένο είδωλό μας και πεθαίνουμε κάθε στιγμή, γιατί νιώθουμε ότι θα χαθεί μαζί μας… Ελπίζουμε και προσδοκούμε στις άγνωστες δυνάμεις – δικές μας ή ξένες δεν έχει πια σημασία – που ρήμαξαν το όνειρό μας…
Γιατί πώς μπορεί να καταστραφεί η ομορφιά, η ομορφιά που έχει κληθεί «να σώσει τον κόσμο», η ομορφιά που είναι η ίδια η ζωή;
