Ποιος δεν αγαπά τον εαυτό του; Θα αναρωτηθείτε. Έχει ως εκ τούτου νόημα το ερώτημα και το όλο θέμα;
Κι όμως. Ισχυρίζομαι ότι:
α. Δεν αγαπάμε πάντα τον εαυτό μας και
β. Δεν είναι εύκολο να αγαπάμε τον εαυτό μας. Γιατί πρέπει α) να τον γνωρίζουμε αυθεντικά και β) να έχουμε άποψη για τη ζωή και το πώς θέλουμε να βιώσουμε τη ζωή μας.
Να λοιπόν ένας γαλαξίας – προφανώς προσωπικής θεώρησης και επομένως υποκειμενικός- ως προς το τι απαιτείται και το πως καλλιεργείται η αγάπη για τον εαυτό μας. Τι σημαίνει λοιπόν ότι αγαπάς τον εαυτό σου; Να τι προτείνω, και μάλιστα αθροιστικά.
Ότι τον γνωρίζεις, ότι διαρκώς τον μαθαίνεις -γιατί είναι ανεξάντλητος και διαρκώς εξελισσόμενος- μέσα από τις πράξεις σου, από τις σχέσεις σου, από την ολόπλευρη άσκησή σου, από τις επιτυχίες σου και τις αποτυχίες σου.
Ότι δεν είσαι εγωιστής και αλαζόνας, ότι το όποιο «φούσκωμά» σου και η έπαρσή σου και η κίβδηλη προβολή σου σημαίνει ότι τον εκθέτεις σε κάτι που δεν είναι και αυτό τον μειώνει.
Ότι μπορείς και βλέπεις και αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Γιατί αν δεν έχει νοοτροπία αυτοκριτικής, θα τον εμπαίζεις -«αυτός» θα το καταλαβαίνει- και φυσικά δεν θα βελτιώνεσαι. Ότι μπορείς να αγαπάς τους ανθρώπους, γιατί ο κόσμος της αγάπης είναι ενιαίος και αδιαίρετος. Αν δεν αγαπάς γενικά, δεν μπορείς να αγαπήσεις ούτε τον εαυτό σου. Και αν νομίζεις ότι τον αγαπάς, τότε είσαι βαθιά νυχτωμένος.
Ότι τον φροντίζεις με κάθε τρόπο, την υγεία του, τη ευεξία του, την καλή φυσική και πνευματική του κατάσταση, γιατί η ακεραιότητά του δεν είναι δεδομένη αλλά είναι πάντα ζητούμενο από εσένα.
Ότι ασκείς τη δημιουργικότητά του, γιατί αν δεν έχεις ανησυχίες και αναζητήσεις, αν δεν γίνεσαι υποκείμενο των πράξεών σου με όσο το δυνατό δικά σου εκφραστικά μέσα, τότε του ακυρώνεις έναν βασικό λόγο ύπαρξης, αφού κάθε άνθρωπος κρίνεται εν πολλοίς από τα δημιουργήματά του, από την ιστορία του.
Ότι είσαι αγωνιστής της κοινωνίας και της ζωής, γιατί οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες, οι φιλοδοξίες του και τα όνειρά του απαιτούν προσπάθεια συστηματική και δια βίου.
Ότι σέβεσαι κάθε άνθρωπο, γιατί μέσα από κάθε άνθρωπο καθρεφτίζεται ο εαυτός σου, μέσα από την ετερότητα κατανοείς και τη δική σου ταυτότητα.
Ότι τον ελέγχεις, ότι κυριαρχείς επί των αρνητικών συναισθημάτων σου (μίσος, θυμό, φόβο, οργή…), αλλιώς τον καταδυναστεύεις και τον βασανίζεις αλλοιώνοντας τόσο την υγεία του όσο και την καλοσύνη του και την ηρεμία του.
Ότι δεν αγχώνεσαι χωρίς λόγο και δεν του φορτώνεις αναιτιολόγητο στρες, γιατί αυτά του μειώνουν τη δυναμική και τον καθηλώνουν και μπορεί να τον οδηγήσουν σε πνευματικές δυστοκίες και σε ψυχικές διαταραχές.
Ότι είσαι αισιόδοξος, ότι προχωράς με τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, ότι η αισιοδοξία είναι τρόπος ζωής και με αυτή ο εαυτός σου απελευθερώνει τις δημιουργικές του δυνάμεις.
Ότι βρίσκεις ομορφιές της ζωής και δημιουργείς δικές σου, γιατί αν δεν μπορείς να βλέπεις την ομορφιά της ζωής σε καθετί που σε βάζει σε απορία, σε στοχασμό, σε θαυμασμό, δεν μπορείς να πλάσεις τον δικό σου κόσμο της ομορφιάς, δεν μπορείς να δεις την ομορφιά του εαυτού σου.
Ίσως ο καθένας μας να έχει διαφορετική -μάλλον εν μέρει- και μεγαλύτερη ατζέντα για το θέμα μας. Εκείνο που εγώ τονίζω -με βάση τις προϋποθέσει που έθεσα- είναι ότι είναι δύσκολο να αγαπάμε πραγματικά και κάθε στιγμή τον εαυτό μας.
Πάντως αξίζει όσο τίποτα άλλο. Γιατί από εδώ ξεκινάνε αν όχι όλα τα βασικά πράγματα της ζωής αλλά πάντως τα πιο σημαντικά!
