Κι αν δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα από την φαινομενική ηρεμία η οποία επικρατεί τριγύρω, η πραγματικότητα είναι ότι βρισκόμαστε λίγα, ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από το σημείο μηδέν, από τη βόμβα που είναι σε θέση να δ΄σει τέλος, όχι μόνο στον κόσμο όπως τον ξέρουμε αλλά στον κόσμο και στην ύπαρξή μας γενικότερα.
Φυσικά αναφερόμαστε στη Μέση Ανατολή.
Στο μόνιμο πεδίο έντασης και μαχών εδώ και δεκαετίες. Στην πυριτιδαποθήκη του πλανήτη που μια μόνο κίνηση ή απόφαση είναι ικανή να οδηγήσει, χωρίς καμία υπερβολή, στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με συνέπειες που, λίγο – πολύ όλοι τις αντιλαμβανόμαστε.
Μετράμε σχεδόν ένα χρόνο τώρα που οι εχθροπραξίες είναι ασταμάτητες και ποτάμια αίμα ρέουν στην περιοχή.
Μόνο που τώρα φύγαμε από την ισοπέδωση και το αιματοκύλισμα που λάμβανε χώρα στα εδάφη της Παλαιστίνης.
Τώρα, εδώ και μερικά εικοσιτετράωρα, το πολεμικό σκηνικό έχει μεταφερθεί στο Λίβανο. Η εξόντωση του αρχηγού της Χεζμπολάχ ήταν η αρχή και η απόφαση, θέμα ωρών πια, του Ισραήλ για χερσαίες επιχειρήσεις στο έδαφος του Λιβάνου έχουν μεγάλες πιθανότητες να είναι το μοιραίο σημείο των πραγμάτων. Το σημείο μηδέν που δε θα ξεχειλίσει απλώς το ποτήρι, θα το κάνει χίλια κομμάτια.
Γιατί όσο μικρή, κι αν υποστηρίζει το κράτος και ο στρατός του Ισραήλ ότι θα είναι, μια εισβολή είναι πάντα εισβολή. Και οι «παίκτες» της σκακιέρας πολλοί και ικανοί για πολλά, ίσως και για όλα. Και δε μιλάμε μόνο για το Ιράν και τους Χούθι αλλά για το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Κίνα.
Που δεν είναι έξω από το παιχνίδι, αν έτσι νομίζουμε. Το αντίθετο. Όταν γίνει το «μπαμ» θα εμπλακούν όλοι. Και η φωτιά θα μας κάψει όλους.
Έχει ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου, όπως λέει η γνωστή φράση.
Κι ο Θεός να μας βοηθήσει… Όλους…
