Ένα λευκό φύλλο χαρτί μπροστά της. Τι ήθελε να κάνει, άραγε; Να γράψει; Να ζωγραφίσει; Να μείνει εκεί, ασάλευτη και σιωπηλή, να το κοιτάζει; Σαν να άφηνε το βλέμμα να τρυπήσει τον ορίζοντα.
Όχι εκείνη τη γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από ό, τι υπάρχει στη γη, όχι. Τον άλλον, τον ορίζοντα του μυαλού, της ψυχής. Του είναι.
Του είναι… Αλήθεια… Του μέσα… Της εντός ύπαρξης…
Και ξαφνικά είδε τα χέρια της να αποτυπώνουν με μολύβια και στυλό και με τα δάχτυλα μια υπόσταση. Που είχε έρθει από αλλού. Και θα πάει αλλού. Πιο γεμάτη, πιο βαθιά, πιο πλατιά. Με πιο γεμάτη τη βαλίτσα που κουβαλάει με όνειρα κι εφιάλτες, αλήθειες και ψέματα, χαμόγελα και δάκρυα. Με βαρύτερο από φως και σκοτάδι τον ίσκιο που θα φέρει αιώνια στους ώμους. Και το σχήμα από δυο μάτια που σαν να τους έλειπαν κομμάτια. Μια μορφή πολύ γνωστή, μα τόσο γνωστή, Θεέ μου, μα κι ακόμα με γωνίες που περιμένουν μυστικές, αφώτιστες και ψιθυρίζουν «Εδώ είμαι. Το έχεις το κουράγιο;».
Κι έπειτα είδε τα χέρια της να παίρνουν κομμάτια από φωτογραφίες. Φωτογραφίες ανθρώπων.
Άνθρωποι που ήξερε, άνθρωποι της ζωής, της διαδρομής, του δρόμου της, για χρόνια και χρόνια ή μπορεί και για στιγμές, στιγμές που μέτρησαν σαν αιωνιότητες. Άνθρωποι της κάθε μέρας της μα και άλλοι που πέρασαν, έμειναν, για λίγο ή πολύ, έφυγαν κι ήταν πάντα εδώ, σημάδι ανεξίτηλο αφημένο εντός το διάβα τους. Άνθρωποι ανάσες βαθιές μα και θηλιές στο λαιμό. Άνθρωποι γέλια μα και λυγμοί. Άνθρωποι που, σαν σταλμένοι άγγελοι, άγγιξαν την ψυχή σαν τρυφερό χάδι και τη βάθυναν, την ομόρφυναν, άνοιξαν τους ορίζοντές της κι ας μην τους έζησε ποτέ. Φτάνει που υπήρξαν. Μα και άνθρωποι άγνωστοι, δε θυμόταν όνομα, μορφή, μόνο εκείνο το κάτι που κάπως, κάπου, κάποτε είχε γραφτεί εξαιτίας τους στους τοίχους της ύπαρξης. Και πήραν κι εκείνα τα κομμάτια τη θέση τους το καθένα πάνω στο φύλλο το χαρτί.
Και τότε, πριν καν προλάβει να αναρωτηθεί, άνοιξε δίπλα της ένα όμορφο ξύλινο κουτί. Και ξεχύθηκαν χρώματα, εικόνες, αρώματα, ήχοι, μουσικές, λέξεις, κείμενα. Είχαν κι εκείνα να πάρουν τη θέση τους πάνω στο χαρτί. Όλα εκείνα που η ζωή θα ήταν πιο άχρωμη, πιο ρηχή, πιο αδρόσιστη, πιο αφίλητη, πιο λίγη αν δεν υπήρχαν. Χρώματα, φως, τοπία, ταξίδια, σελίδες βιβλίων, πίνακες ζωγραφικής, μουσικές, στίχοι και οι φωνές, οι ψυχές που τους ερμήνευσαν, ταινίες και παραστάσεις, κι άλλες ψυχές και κορμιά που έδωσαν σάρκα και αίμα και ανάσα σε ήρωες και χαρακτήρες, σελίδες της Ιστορίας, λουσμένες στο φως και βαμμένες στο αίμα και στο σκοτάδι.
Ήξερε ότι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Το φύλλο το χαρτί ζητούσε κι άλλα. Τα ένιωθε κιόλας να βγαίνουν από μέσα, ανέβαιναν στο στήθος, πήγαζαν από το κεφάλι, στάλαζαν από τα βλέφαρα. Αυτά, τα πιο σημαντικά. Αυτά, που τα αγαπούσε και τα φοβόταν. Αυτά, που τα ευγνωμονούσε σαν ευλογίες και την τρόμαζαν σαν εφιάλτες. Όνειρα, ελπίδες, συναισθήματα, σκέψεις, κοσμοθεωρίες, πεποιθήσεις, θέλω, απωθημένα, φόβοι, δισταγμοί, εφιάλτες. Φωνές και σιωπές. Κραυγές και ψίθυροι. Αυτά. Το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας.
Ξαφνικά σαν να κόπασαν όλα. Άκουσε την ανάσα της να ηρεμεί σιγά – σιγά. Το μέσα της να καταλαγιάζει. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα ώσπου βρήκε το κουράγιο να κοιτάξει ξανά το φύλλο χαρτί μπροστά της. Να δει αυτό που είχε σχηματιστεί. Κομμάτι το κομμάτι, ψηφίδα την ψηφίδα.
Και είδε.
Ο εαυτός της την κοιτούσε ίσια στα μάτια.
