Είμαι βέβαιη ότι έχετε δει στη διάρκεια συναυλιών, θεατρικών και μουσικών παραστάσεων, πολιτιστικών ή άλλων εκδηλώσεων αρκετούς έως πολλούς από τους παρευρισκόμενους να περνούν μεγάλο μέρος, αν όχι το σύνολο της διάρκειας, της εκδήλωσης παρακολουθώντας μέσα από την οθόνη του έξυπνου κινητού τους (ή άλλως smartphone σε άπταιστα ελληνικά) ενώ ταυτόχρονα η συσκευή βιντεοσκοπεί όσα συμβαίνουν.
Φυσικά, η κατάληξη, η μοίρα κάθε τέτοιου είδους βίντεο ή φωτογραφιών είναι σχεδόν αποκλειστικά να γίνει ανάρτηση σε κάποιο ή ακόμα και σε πολλά ή όλα τα κοινωνικά δίκτυα.
Πώς όμως καταλήξαμε, αλήθεια, θεατές της ίδιας μας της ζωής από την κλειδαρότρυπα μιας οθόνης; Ίσως θεωρήσετε, μέσα στις παγιωμένες νοοτροπίες και την κεκτημένη ταχύτητα ενός, ώρες – ώρες, δεσποτικού σήμερα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ή κάποιους εξυπηρετεί να έχει διαμορφωθεί, ότι αυτό είναι υπερβολή. Σταθείτε ένα λεπτό όμως και σκεφτείτε.
Αναλογιστείτε αν όλες αυτές τις στιγμές τις ζούμε στ’ αλήθεια, αν τις βιώνουμε με όλες μας τις αισθήσεις, αν τις γευόμαστε σε κάθε τους δροσοσταλιά, αν είμαστε εκεί παρόντες επί της ουσίας, αν η ψυχή μας ταξιδεύει σ’ αυτές βγαίνοντας πιο γεμάτη, πιο ωραία, πιο βαθιά, πιο ψυχή, να πάρει η ευχή, όπως μετά από κάθε ταξίδι, κυριολεκτικό ή μεταφορικό.
Πώς μπορεί να υπάρχουν έστω και ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο όταν η προσοχή, το ενδιαφέρον, η έγνοια μας δεν είναι η ίδια η στιγμή, αυτή καθαυτή αλλά πώς να αιχμαλωτιστεί και να μετατραπεί σε pixel μιας φωτογραφίας ή ενός βίντεο μόνο και μόνο για να κάνει βόλτα στους διαδικτυακούς διαδρόμους και να αλιεύσει like.
Όχι για το μοίρασμα της στιγμής με άλλους ανθρώπους που δεν είχαν την τύχη να είναι παρόντες ούτε καν για να μείνει ως αρχείο αποτυπωμένη στο χρόνο, να μην ξεθωριάσει, να μην ξεχαστεί, να μη χαθεί. Παρά για την ικανοποίηση μιας κενής ματαιοδοξίας που μας «φύτεψαν» με υποδόριο και γι’ αυτό και τόσο αποτελεσματικό τρόπο. Ή, ακόμα χειρότερα και πιο οδυνηρά, από μια άγρια απελπισμένη ανάγκη αποδοχής ακόμα κι από ανθρώπους που αγνοούμε και την ύπαρξή τους, όπως κι εκείνοι τη δική μας, αλλά θα τα φέρει έτσι η «μοίρα» της ροής των ενημερώσεων να δουν την ανάρτησή μας.
Κι έτσι μένουν παραπονεμένες. Και οι στιγμές και η ψυχή μας. Και οι ζωές μας με κενά από όλα αυτά που δε ζήσαμε ενώ θα μπορούσαμε, μας δόθηκε η ευκαιρία.
Και οι στιγμές, οι ψυχές, όπως και τα όνειρα, έχουν ένα χούι όταν τα προδώσεις.
Εκδικούνται.
