Βήματα…
Θα ξέρετε, φυσικά, το μετρητή βημάτων. Αυτό το λογισμικό που μετρά τα βήματα που κάνει ένας άνθρωπος στη διάρκεια του εικοσιτετραώρου και της φυσικής του δραστηριότητας. Και που πια υπάρχει σε εφαρμογές για τα έξυπνα κινητά και τα έξυπνα ρολόγια αλλά και αυτούσιες συσκευές που εξυπηρετούν αυτό το σκοπό. Να μετρούν τα βήματά μας.
Και, όντως, μπορεί να γράψουν χιλιάδες μέσα μόλις σε μια μέρα, εκατομμύρια και δισεκατομμύρια στην πορεία μιας ολόκληρης ζωής.
Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια βήματα, κι όμως, αλήθεια, πόσο μακριά μας έχουν πάει; Για πολλούς, ίσως τους περισσότερους από τους ανθρώπους εκεί έξω ο δρόμος της ζωής τους περιορίζεται σε ένα στενό γεωγραφικό χώρο, με πιο συνηθισμένο εκείνο που λέγαμε πάντα «σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι». Ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος που συνεχίζει και συνεχίζει καθώς κυλούν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, με ελάχιστες, ευχής έργον αν υπάρχουν, στιγμές διαφυγής. Ένα ταξίδι, μια εκδρομή, μια απόδραση. Μια στιγμή που η ψυχή λέει «Φύγαμε τώρα». Κι όμως, είναι τόσοι οι λόγοι που θα τραβήξουν άγρια χειρόφρενο και δε θα κουνήσεις ούτε σπιθαμή. Οικονομική αδυναμία, υποχρεώσεις, ρουτίνα, συνήθεια και τόσα άλλα.
Κι αυτό, αυτά τα βήματα, τα κυριολεκτικά, που δε σπάνε την περίμετρο που κλείνει το δρόμο και την ύπαρξή μας, δεν είναι τίποτα μπροστά στα άλλα βήματα.
Τα βήματα τα μεταφορικά, του μυαλού, του βλέμματος, της καρδιάς, του μυαλού, της ψυχής που χίλιες δυο σκιές, φόβοι, συμβάσεις, πρέπει και δεν πρέπει και τόσοι άλλοι δυνάστες τους απαγορεύουν να σπάσουν τη φούσκα που κλείνει δρόμους και ορίζοντες, να βγάλουν τη θηλιά από το λαιμό που κόβει την ανάσα.
Και περνούν τα χρόνια και, αν είσαι τυχερός, αν, ξαναλέω, είσαι τυχερός, κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι είσαι φυλακισμένος στην ίδια σου την κάθε μέρα. Στην ίδια σου τη ζωή. Που τη ζεις δανεική, μισή, λίγη.
Όλα αυτά αν είσαι τυχερός. Ή όσο δυνατός χρειάζεται για να δεις την αλήθεια και τον εαυτό σου στα μάτια. Γιατί κάποιοι δεν το συνειδητοποιούν καν. Ποτέ.
