Εορτή της Αγίας Άννας τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου και από τους πρώτους Ιερούς Ναούς που είχαν αφιερωθεί σε αυτήν ήταν στο άλλοτε χωριό Μπαλί, που αργότερα ονομάστηκε Αγία Άννα και σήμερα δεν υπάρχει αφού έχει κατακλυστεί από τα νερά της Τεχνητής Λίμνης του Φράγματος του ποταμού Πηνειού.
Δεν ήταν εύκολος ο αναγκαστικός ξεριζωμός των κατοίκων του χωριού από τον τόπο τους και ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη υπήρξε η τελευταία Θεία Λειτουργία στον Ιερό τους Ναό, τον Ναό της Αγίας Άννας, πριν τον εγκαταλείψουν κι αυτόν και κατακλυστεί από τα νερά του Φράγματος.
Η συγκλονιστική αυτή τελευταία Λειτουργία στον Ιερό Ναό της Αγίας Άννας περιγράφεται γλαφυρά στο βιβλίο του συγγραφέα – Αρεοπαγίτη Αργύρη Σταυράκη με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Η Τελευταία Λειτουργία».
Ένα αφήγημα 190 σελίδων μέσα από το οποίο ο συγγραφέας δίνει με γλαφυρό – λογοτεχνικό τρόπο τη ζωή, τη δράση, τις αγροτικές και άλλες βιοποριστικές ενασχολήσεις εκείνης της εποχής στη γη του χωριού, τις χαρές και τις λύπες του κόσμου της υπαίθρου τις οποίες έζησε και ο ίδιος τα παιδικά – εφηβικά κυρίως χρόνια. Πρόκειται για το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο του Αργύρη Σταυράκη αυτό με τον τίτλο: «Η Τελευταία Λειτουργία»
Ένα αφήγημα στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει με αριστοτεχνικό και λογοτεχνικό τρόπο το ξερίζωμα ενός χωριού που κατακλύστηκε από τα νερά μίας τεχνητής λίμνης. Εκείνος ο χώρος και η ευρύτερη περιοχή του, που δεν είναι άλλος από το χωριό Αγία Άννα (Μπαλί) της Πηνείας κοντά στην Αμαλιάδα, που απαλλοτριώθηκε για δημοσία ωφέλεια αφού με την κατασκευή του φράγματος του Πηνειού ποταμού αρδεύεται όλη η ευρύτερη περιοχή, του Ηλειακού Κάμπου.
Ο συγγραφέας Αργύρης Σταυράκης δεν έζησε στην περιοχή την οποία με τόσο περίσσιο πάθος περιγράφει, ούτε έχει καμιά σχέση με την περιοχή της Ηλείας, αφού είναι γνωστό πως γεννήθηκε στη Λογγά Μεσσηνίας όπου εκεί τελείωσε το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο ενώ στη συνέχεια σπούδασε νομικά, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε ηλικία 30 ετών εισήλθε στο Δικαστικό Σώμα όπου υπηρέτησε για τριάντα επτά συναπτά χρόνια, πέντε από τα οποία υπηρέτησε στην Αθήνα με το βαθμό του Αρεοπαγίτη από τον οποίο, επί τιμή συνταξιοδοτήθηκε.
Είχε όμως έναν φίλο συνάδελφο του, στα Διοικητικά Δικαστήρια τον Δημήτρη Βασιλόπουλο, ο οποίος σε συχνές συναντήσεις τους, του μετέφερε όσα εκείνος έζησε στο χωριό της καταγωγής του, την Αγία Άννα (Μπαλί) και όσα συνέβησαν, γεγονότα, συμπεριφορές, έθιμα, αγώνες, βιοτικές μέριμνες, ψυχικές καταστάσεις, αναζητήσεις καλύτερης ζωής, τραύματα και εμπειρίες ζωής. Όλα αυτά και όσα συγκέντρωσε ο συγγραφέας από μελέτη και έρευνες αποτέλεσαν το υλικό με το οποίο γράφτηκε το έργο του: «H Τελευταία Λειτουργία».
Το συγγραφικό αυτό έργο του Αργύρη Σταυράκη αποτελεί ένα θαυμάσιο αφήγημα όπου με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση και αναφορές στη ζωή των κατοίκων ενός χωριού της Αμαλιάδας μέσα από την καθημερινή τους βιοπάλη.
Όλοι οι κάτοικοι του χωριού Μπαλί το αποχωρίσθηκαν ακούσια μετά από απαλλοτρίωση των περιουσιών τους για δημοσία ωφέλεια, προκειμένου σ’ αυτό και τον ευρύτερο χώρο να δημιουργηθεί το φράγμα του Πηνειού ποταμού και με τα νερά της λίμνης, να αξιοποιηθεί ο κάμπος της Ηλείας.
Εντυπωσιακό είναι το κλίμα κάτω από το οποίο περιγράφεται με πόνο ψυχής η τελευταία Θεία Λειτουργία του Ιερού Ναού της Αγίας Άννας, Προστάτιδος του χωριού και ακόμη η ανακομιδή των λειψάνων των προγόνων του χωριού τους.
Ο συγγραφέας τονίζει με το έργο του ιδιαίτερα, την ψυχολογική εκείνη φόρτιση των κατοίκων του χωριού Μπαλί όταν τέλεσαν την τελευταία Θεία Λειτουργία.
Οι κάτοικοι του χωριού Μπαλί πήραν μαζί τους φεύγοντας τα όσα υπάρχοντά τους, τα Ιερά τους Εικονίσματα και τα κόκαλα των προγόνων τους για να τα ενταφιάσουν στη νέα τους τοπική πατρίδα, την Αμαλιάδα, όπου κι έκτισαν το νέα του Ναό της Αγίας Άννας και φυσικά με μια επιταγή αποζημίωσης στο χέρι. Ένα λαχείο ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.
Κλείνουμε με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Αργύρη Σταυράκη:
«…Ήταν ένα χωριό δίπλα στο ποτάμι. Με μια εκκλησούλα πέτρινη, την Αγία Άννα, σκέπη και παρηγοριά σε κάθε περίσταση. Η ιστορία του, που χάνεται στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τελείωσε το έτος 1968 όταν το χωριό μαζί και η εκκλησία κατακλύστηκε ολόκληρο από τα νερά της τεχνητής λίμνης του φράγματος του Πηνειού ποταμού.
Ελάχιστα σημάδια του φαίνονται ακόμη, όταν υποχωρούν τα νερά της λίμνης και αναδύεται η τοποθεσία του χωριού, για να βυθισθεί πάλι στον υγρό τάφο του πνιγμού και της λήθης, όταν σε λίγο θα ξαναγεμίσει η λίμνη, μέχρι και τα σημάδια αυτά να εξαφανιστούν παντελώς βορά του χρόνου και του ανελέητου υγρού στοιχείου.
Τότε θα έχει εκλείψει και η ζώσα μνήμη που κρατά ζωντανό το χωριό στις καρδιές των παιδιών του και μόνο από διηγήσεις, φωτογραφίες και γραπτά κείμενα (κάποιο βιβλίο…) οι νεότεροι, σκόρπιοι απόγονοι των παλαιών χωριανών, θα μπορούν κάτι να δουν και να μάθουν για το χωριό, τη μορφή, την ιστορία και τη ζωή του, όσοι αναζητήσουν τις ρίζες τους και γυρίσουν έστω και νοερώς προσκυνητές στον τόπο του χωριού, σαν σε άγιον τόπο που η θυσία του ήταν αναγκαία για την πρόοδο και την ευημερία του κάμπου…».
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ Ενημέρωση”, φύλλο 11, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024
