Μια ακόμα από εκεινες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες θα σκεφτείτε καθώς την κοιτάζετε. Αυτές που κατοικούν μέσα σε σελίδες παλιών άλμπουμ με κιτρινισμένες πια, από το χρόνο, σελίδες ή σε κουτιά κάπου ξεχασμένα. Και περιμένουν σιωπηλές, ήσυχες, βουβές, να μην ενοχλήσουν, κάποιον, έστω και τυχαία, να τις θυμηθεί και να τις βγάλει, να αντικρίσουν και πάλι το φως. Ή δεν περιμένουν τίποτα πια. Η λήθη είναι η παρέα τους.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία βρίσκεται για άλλο λόγο μπροστά στα μάτια σας.
Γιατί έχει σχέση με τούτες τις μέρες, με αυτό το τριήμερο συγκεκριμένα και ήρθε είτε να θυμίσει στους μεγαλύτερους είτε να μάθει στους νεότερους πού συνήθιζαν αρκετοί κάτοικοι της Αμαλιάδας να περνούν και να γιορτάζουν τα Κούλουμα.
Επιβιβαζομαστε, λοιπόν, στη χρονομηχανή αυτής της φωτογραφίας και ταξιδεύουμε στα μέσα της δεκαετίας του ’40, μετά τον πόλεμο. Ο τόπος; Μα, ένα σημείο της πόλης που σήμερα και εδώ και πολλά χρόνια το όνομά του έχει συνδεθεί με κάτι εντελώς, μα εντελώς διαφορετικό, με τα απορρίμματα της πόλης.
Ναι, καλά υποθέτετε… Ο τόπος αυτός είναι η περιοχή πέρα από τη Φραγκαβίλλα και έως τα Κονιδέικα. Εκείνα τα χρόνια και μέχρι περίπου το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60 οι Αμαλιαδαίοι συνήθιζαν, χωρίς να υπάρχει κάτι οργανωμένο, ως διοργάνωση από Δήμο ή οτιδήποτε άλλο, να γιορτάζουν τη μέρα εκεί. Να πετούν τους χαρταετούς τους ή μάλλον πιο συνηθισμένα εκείνα τα χρόνια τις αυτοσχέδιες και χειροποίητα κατασκευασμένες “ψαλιδες” ή “κακουλίκες”, όπως λεγόταν ένα παραπλήσιο είδος με το χαρταετό.
Αργότερα, αυτή η συνήθεια ατόνισε, νέα μέρη έκαναν την εμφάνισή τους, η Κουρούτα και το Παλούκι αργότερα
