Σαν σήμερα, 16 Αυγούστου, πριν 19 χρόνια έφυγε από αυτό τον κόσμο μια από τις μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού.
Μια κατά κυριολεξία, και με όλη την ουσία της φράσης, ερμηνεύτρια, και όχι απλώς τραγουδίστρια, αφού έδινε την ψυχή και το είναι της στο κάθε τραγούδι και άφηνε ανεξίτηλο και παντοτινό το σημάδι της στην ερμηνεία του.
Μια συγκλονιστική ερμηνεύτρια, που το μέταλλο της φωνής της με τη χαρακτηριστική της βραχνάδα, οι απίστευτες φωνητικές της δυνατότητες και η δωρική της, αλλά σαρωτική ερμηνεία γέμιζε με το είναι της κάθε χώρο που τραγουδούσε, από το στούντιο ηχογράφησης μέχρι το μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο.
Μια από τις μεγάλες κυρίες του τραγουδιού που η ρίζα της βρίσκεται στην πόλη που ζούμε. Μια μέρα σαν τη χθεσινή πριν 19 χρόνια έφυγε η συνταρακτική Βίκυ Μοσχολιού.
Η Βίκυ Μοσχολιού γεννήθηκε στις 17 Μαΐου του 1943 στο Μεταξουργείο και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αιγάλεω αλλά η καταγωγή της είναι από την πόλη μας, την Αμαλιάδα, αφού η μητέρα της, το γένος Ντατσοπούλου, κατάγεται από εδώ.
Τα χρόνια ήταν δύσκολα και στερημένα οικονομικά αλλά η μουσική ήταν το σταθερό χάδι στα μαλλιά και στην ψυχή που έδινε ανάσες στο φτωχικό σπίτι στο Αιγάλεω και πιο συγκεκριμένα στα όρια με την Αγία Βαρβάρα, καθώς ο πατέρας της δεν αποχωριζόταν το γραμμόφωνο και την συλλογή του από λαϊκά δισκάκια της εποχής.
Μετά το Δημοτικό Σχολείο, γράφτηκε στην Εμπορική Σχολή, έχασε όμως τη δεύτερη χρονιά. Έπρεπε όμως, για να βοηθήσει την οικογένεια αλλά και για την ίδια και τη διαβίωσή της να μάθει μια τέχνη. Και η τέχνη ήταν αυτή της κορδελιάστρας.
Όμως το τραγούδι ήταν η ψυχή της. Έτσι, μαζί με την ξαδέρφη της αποφασίζουν να πάνε στην εκπομπή ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη. Και φυσικά η Βίκυ Μοσχολιού ξεχωρίζει. Και ήταν τότε μόλις δεκαπέντε ετών. Ο πατέρας αρνιόταν κατηγορηματικά να την αφήσει να βγει στην πίστα και μόνο με τη θερμή παρέμβαση, σχεδόν παράκληση της ξαδέρφης της, Έφης Λίντα, πείθεται τελικά. Έτσι, το 1962, Κυριακή του Πάσχα, η Βίκυ κάνει πρεμιέρα δίπλα στο σπουδαίο Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα, στο πασίγνωστο μαγαζί εκείνης της εποχής, την Τριάνα του Χειλά.
Όλα άλλαξαν όμως στις αρχές του 1964. Και το κομβικό σημείο ήταν η ταινία «Λόλα». Ο Σταύρος Ξαρχάκος, ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες μας και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ντίνος Δημόπουλος έψαχναν τη φωνή που θα ερμηνεύσει το μεγάλο τραγούδι σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα «Χάθηκε το φεγγάρι». Είχε γίνει μια πρόταση στην ήδη καταξιωμένη Καίτη Γκρέη που όμως δεν είχε ευωδοθεί. Εκεί, στην «Τριάνα του Χειλά» άκουσαν τη νεαρή Βίκυ και την επόμενη μέρα κιόλας η ζωή την έφερε καθισμένη σε ένα παράθυρο του σκηνικού να ερμηνεύει σε μακρινό πλάνο αυτό το υπέροχο τραγούδι.
Τη νύχτα της πρεμιέρας η ερμηνεία της ξεχωρίζει, κάνει αίσθηση. Όμως η τύχη και η μοίρα λίγο καιρό μετά, εξαιτίας μιας σύμπτωσης, έφερε στο δρόμο της το Γιώργο Ζαμπέτα, ο οποίος τής δίνει τα τραγούδια που γίνονται μεγάλες επιτυχίες και την καθιερώνουν στο ελληνικό τραγούδι. Η Μοσχολιού είχε γνωρίσει τυχαία τον συνθέτη στο λεωφορείο. Εκείνη δεν κατάλαβε στην αρχή ποιος είναι ο άντρας με την πληθωρική και έξω καρδιά παρουσία, όμως της έκανε εντύπωση που ο κόσμος τον αναγνώριζε και του μιλούσε. Τελικά, ο εισπράκτορας της έδωσε την πολύτιμη πληροφορία. Εκείνη τη μέρα δεν μίλησαν, έναν χρόνο αργότερα όμως τον επισκέφτηκε στο σπίτι του στο Αιγάλεω και του ζήτησε δουλειά.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60, αρχίζει συναυλίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση σ’ όλη την Ελλάδα, ενώ το 1968 πραγματοποιεί με δικά της έξοδα την πρώτη μεγάλη συναυλία Έλληνα καλλιτέχνη στην Κύπρο, πράγμα καθόλου εύκολο εκείνη την εποχή.
Ακολουθώντας την καλλιτεχνική της πορεία είναι στην κυριολεξία ελάχιστοι οι δημιουργοί που δε μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να συνεργαστεί. Γιώργος Κατσαρός, Άκης Πάνου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Δήμος Μούτσης, Βασίλης Τσιτσάνης, Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Σπανός, Σταύρος Κουγιουμτζής, Τάκης Μουσαφίρης, Λάκης Παπαδόπουλος, Σπύρος Παπαβασιλείου, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Γιώργος Χατζηνάσιος, Απόστολος Καλδάρας, Γιάννης Μαρκόπουλος, Ζώρζ Μουστακί, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Σταμάτης Κραουνάκης. Αλλά και στιχουργοί όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Νίκος Γκάτσος, ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης.
Το 1972 αλλάζει η νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Και η Βίκυ Μοσχολιού παίρνει την απόφαση να αφήσει τα μεγάλα κέντρα για να κατέβει στην Πλάκα, στις μπουάτ, αρχικά στο Ζουμ και μετά στο Ζυγό. Για έξι σεζόν τραγουδά στις μπουάτ Μούτση, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και Σπανό και παράλληλα δισκογραφεί μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια της, όπως το «Έτσι είναι η ζωή», «Η Ρόζα η ναζιάρα» ή το συγκλονιστικό «Άνθρωποι Μονάχοι» σε στίχους του Γιάννη Καλαμίτση.
Ελάχιστοι γνωρίζουν πως εμφανίστηκε σε μεγάλα θέατρα ανά τον κόσμο, όπως στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης, το Ρόαγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου και το θέατρο Ολυμπιά του Παρισιού.
Η τελευταία περίοδος της καριέρας της σφραγίστηκε από τη συνεργασία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Έτσι, πέρασε και στον χώρο του σύγχρονου έντεχνου τραγουδιού, αποδεικνύοντας ότι είχε την ευκολία να πει ακόμα και τραγούδια με επιρροές από την τζαζ.
Ο γάμος της με τον γνωστό ποδοσφαιριστή, τον «Στρατηγό» του Παναθηναϊκού, Μίμη Δομάζο έγινε την Πρωτομαγιά του 1967 και αποτέλεσε μεγάλο κοσμικό γεγονός. Απέκτησαν δύο κόρες και δεκαοχτώ χρόνια μετά οδηγήθηκαν στον χωρισμό.
Το 2003, η Μοσχολιού διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Για δυο χρόνια έδειξε μεγάλη αντοχή και κουράγιο, δίνοντας τη γενναία μάχη της. Στο νοσοκομείο τραγουδούσε για να δίνει θάρρος στους άλλους ασθενείς. Μετά από μια περίοδο ύφεσης και την τελευταία της συνεργασία με τον συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου, ο καρκίνος επανήλθε. Μόλις λίγες μέρες πριν το θάνατό της διοργανώθηκε μεγάλη και σπουδαία συναυλία προς τιμήν της, στην οποία συμμετείχαν δέκα κυρίες του ελληνικού τραγουδιού στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη». Στη μεγάλη βραδιά, που είχε τίτλο «Δεν ξέρω πόσο σ αγαπώ», οι Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Δήμητρα Γαλάνη, Γλυκερία, Μελίνα Κανά, Μαρινέλλα, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Τάνια Τσανακλίδου συναντήθηκαν και ερμήνευσαν τραγούδια της Βίκυς Μοσχολιού. Μεγάλη προσπάθεια έγινε να είναι και εκείνη παρούσα, έστω για λίγο, αλλά η βαριά κατάσταση της υγείας της δεν το επέτρεψε.
