«Δεν θέλο αν τιχόν αφίσο κάτι που θα κάνι αργότερα κανένα να ασχολιθί με το έργο μου, να με βρι κακομίρι, ζητιάνο καρτερικό… που όταν έτρογα ένα χαστούκι στο ένα μάγουλο, γύριζα κι από τάλο».
Έτσι είχε γράψει ο ίδιος. Ακόμα και αυτή η γραφή, λεγόμενη φωνητική, ήταν προσωπικό του στίγμα στη γράμματα, αφού ήταν πρώτος και ίσως μόνος που εξέφρασε την ψυχή και τη σκέψη του με αυτή.
Ο λόγος για τον Γιώργη Ζάρκο, τον συγγραφέα που έφυγε από τη ζωή μια τέτοια μέρα του 1967.
Γεννημένος στην Αμαλιάδα το 1902, γιος γιατρού με πέντε αδέλφια. Πέρασε όλα τα σχολικά χρόνια του εδώ κι έπειτα, το 1920, όταν τελείωσε το τότε εξατάξιο Γυμνάσιο, όπως πολλοί, πήρε το δρόμο για τη μεγάλη πόλη. Βρέθηκε στον Πειραιά, όπου και φοίτησε σε Τεχνική Σχολή. Πάρα το γεγονός ότι η οικογένειά του ήταν εύπορη δε δίστασε να εργαστεί σε μηχανουργείο κι αργότερα να μπαρκάρει στα καράβια ως Δεύτερος Μηχανικός.
Είχε ενταχθεί από νωρίς στο Κομμουνιστικό Κόμμα με συνέπεια να εξοριστεί για επτά χρόνια στην Ανάφη, ακολουθώντας, όμως, τη μοίρα πολλών, μετά την απελευθέρωση απομονώθηκε από το κόμμα και εξοστρακίστηκε.
Τολμηρός λογοτέχνης, με διαφορετικό, προκλητικό έως και αλλόκοτο λόγο, λόγος ενός ανθρώπου ευαίσθητου, αντίδραση απέναντι στην υποκρισία ή προσωπικό παράπονο, πικρία σε ό, τι τον πλήγωνε.
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του «Εργατικού Θεάτρου».
Όπως συχνά συμβαίνει, όταν δεν χώρας σε «καλούπια» και «κουτάκια» σε εξωθούν στο περιθώριο. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το Γιώργη Ζάρκο και τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής.
Η μεγαλύτερη και πιο ψυχοφθόρα περιπέτειά του ξεκίνησε όταν έστειλε ένα διήγημα προς δημοσίευση στην Εγκυκλοπαίδεια των Εκδόσεων «Πυρσός». Το διήγημα δημοσιεύτηκε αλλά με άλλο όνομα. Ο Ζάρκος με επιστολή του ζήτησε πίσω το διήγημα κατηγορώντας τις εκδόσεις για λογοκλοπή. Κανείς δεν του απάντησε και ακολούθησε δεύτερη επιστολή, σε πιο σκληρή γλώσσα αυτή τη φορά. Η συνέχεια; Ανταλλαγή επιστολών και μηνύσεων από την πλευρά του εκδοτικού οίκου, με το Ζάρκο να αντιδρά σπάζοντας τη βιτρίνα του.
Η συνέπεια, πέντε μήνες φυλάκιση κι έπειτα πενήντα τέσσερις ημέρες στο Δημόσιο Ψυχιατρείο. Μέρες τις οποίες αποτύπωσε στα βιβλία του «Ζωντανά Πτώματα» και «Τρέλα σ’ όλα τα στάδια».
Αλλά ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να αγνοείται από τις Δημόσιες Βιβλιοθήκες και φυσικά από την εκπαίδευση.
Τα βιβλία του, τα οποία εξαιρετικά δύσκολο έως και απίθανο να βρει πια κανείς είναι τα εξής:
Δεν είναι και σπουδαίο πράμα ο θάνατος (1928)
Η τρέλα σε όλα τα στάδια (1932)
Ζωντανά πτώματα (1934)
Βιτριόλι (1936)
5 λίβελοι (1930-1940)
Η μεγάλη στρατιά (1945)
Ένα αθώο μυθιστόρημα (1945)
Ομάδα συμβίωσης πολιτικών εξόριστων Ανάφης (1946)
Γιατί άλλαξα ιδέες (1928-1948)
Νουβέλες και Διηγήματα (1927-1948)
Συνωμοσία – σελίδες χρονικού (1951)
Τα σκατά (1953)
