«Πέρασαν πολλά χρόνια, αιώνες μπορώ να πω, που οι άνθρωποι ήταν ενάρετοι, άκακοι, ευσεβείς, πιστοί αλλά και εγκρατείς στα πάθη τους. Αγαπούσαν τον πανάγαθο Θεό τόσο όσο και τους ανθρώπους, αλλά δυστυχώς δεν έλειπαν οι ασεβείς και οι κακοί, τα ζιζάνια αυτά που καταστρέφουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά και δεν παύουν να επιτίθενται με τέτοιο μίσος στους καλούς και πιστούς ανθρώπους κι ας ξέρουν ότι είναι τα ίδια τους τα αδέλφια…»
Αυτές οι φράσεις είναι το καλωσόρισμα στον αναγνώστη του πρώτου συγγραφικού έργου της συγγραφέως Μαρίας Σταθοπούλου, που φέρει τον τίτλο «Η ρίζα της φωτιάς» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΒΙΒΛΙΟΠΑΝΟΡΑΜΑ».
Με αρκετά αδημοσίευτα πονήματα ήδη στο ενεργητικό της, η Μαρία Σταθοπούλου εγκαινιάζει τη συνομιλία της με το αναγνωστικό κοινό με ένα έργο, μια ιστορία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παραβολή. Παραβολή, με την έννοια της τρυφερής αλλά και ξεκάθαρης, καίριας, ουσιαστικής, με στεντόρεια φωνή απεικόνισης της αλήθειας και της πραγματικότητας. Με στόχο οι άνθρωποι να δουν κι όχι απλώς να κοιτάζουν, να αντιληφθούν και όχι απλώς να ακούσουν, να συνειδητοποιήσουν, να κάνουν συνείδηση κι όχι απλώς να διαβάσουν μια ακόμα ιστορία, ένα ακόμα λογοτεχνικό έργο.
Όπως γράφει και η ίδια η Μαρία Σταθοπούλου,
«Το έργο μιλάει για τη ρίζα της φωτιάς, τη ρίζα του κακού, η οποία φωτιά φουντώνει ή σβήνει ανάλογα με τον τρόπο της ζωής των ανθρώπων, ο οποίος τρόπος περνάει και στις μεταγενέστερες γενεές. Αυτή η φωτιά σιγοκαίει μέσα σε κάθε ψυχή των ανθρώπων.
Εμείς τη διατηρούμε ή την επεκτείνουμε μέσα απ’ τα πάθη μας κι έτσι περνώντας και στους απογόνους, εκείνοι συνεχίζουν τα δικά μας έργα κατακαίγοντας τον πλανήτη μας.
Θα μπορέσουμε να σβήσουμε αυτή τη φωτιά; Ή θα βρεθούμε ξαφνικά στις στάχτες της ανυπαρξίας του ανθρώπινου γένους μας;
Τη φωτιά θα τη σβήσουμε με τα έργα της αγάπης και της αρετής που αντλούν το φως από το Δημιουργό μας προς αυτούς που δεν θέλουν να ζουν στο σκοτάδι.»
Ποιοι είμαστε, λοιπόν, στ’ αλήθεια; Πώς το καλό και το κακό, που ενυπάρχει από της ύπαρξης της ψυχής του καθενός μας μέσα μας, πορεύονται στην άεναη, μέχρι της συντέλειας, μάχη τους, πιο επικρατεί κάθε φορά κι εκφράζεται, σε πιο επιτρέπει ο άνθρωπος να βγει στην επιφάνεια, να γίνει πρόσωπό του;
Το έργο ολοκληρώνεται με το ποίημα «Ο Δικαστής». Ως ακροτελεύτιος λίθος που σφραγίζει και δίνει πιο ισχυρή δύναμη στα νοήματα, κάθε στίχος μια αποτύπωση του σκοτεινού και οδυνηρού σήμερα. Μια ελπίδα, είθε, για ένα πιο φωτεινό αύριο.
